Nie ma jednej Rosji - Barbara Włodarczyk, czyli chyba lepiej było w telewizji

Rano pisałem o Rosji (film Żyła sobie baba) i wieczorem też Rosja :)

Pamiętacie z TVP reportaże z Rosji pod wspólnym tytułem "Szerokie tory"? Podobało Wam się? Barbara Włodarczyk, wieloletnia korespondentka telewizji w Moskwie, zna Rosję na pewno od różnych stron, ma na pewno też talent, by znaleźć ciekawych rozmówców i dzięki "normalnym" ludziom, pokazać nam to czego pewnie żaden turysta na pierwszy rzut oka nie dostrzeże. Dzięki temu pokazuje nam różne oblicza tego kraju, cały przekrój zarówno społeczny, jak i geograficzny. Od milionerów, aż po bezdomnych, od wieżowców po podziemia, od Moskwy po Syberię. Słucha, wypytuje, a ponieważ jeździ z kamerą, pewnie ma nawet więcej otwartych drzwi, niż ci, którzy pracują jedynie piórem. I oto część z tych reportaży telewizyjnych, teraz ukazuje się w formie książkowej.

Większość tematów mam wrażenie że była tworzona na zasadzie: oto znaleźliśmy jakiś temat (obojętnie czy jest to bezdomność, faszyzm, szkoła dla kadetów, działalność w opozycji, czy sekta głosząca, że Putin jest kolejnym wcieleniem św. Pawła), a potem szukamy rozmówcy, który by nam przybliżył temat. Nie znajdziemy więc tu wywiadów ze znanymi postaciami, a w centrum jest opowieść "zwyczajnego" człowieka, którego tryb życia, praca, lub po prostu zainteresowania czynią ciekawym rozmówcą. 

Nie brakuje absurdów urzędniczych (wioska pokazowa), ale one też opowiadają trochę o mentalności Rosjan, chwilami jest zabawnie, a w innych fragmentach robi się bardzo, bardzo poważnie. Generalnie świetnie się to czyta, kolejne rozdziały nie są długie, ale trochę pozostaje niedosyt. Czemu? Gdy kamera śledzi naszych bohaterów przez jeden dzień, to wydaje się to dość naturalne - telewizja rządzi się swoimi prawami i nikt nie ma czasu na dłuższe rozmowy, spotkania. Ale powiedzcie sami - czy przez jeden dzień można poznać człowieka i pokazać jaki jest naprawdę, czym żyje, co jest dla niego ważne. Na papierze, w tekście, ten jeden dzień zdaje się jakimś bardzo krótkim czasem. Należy na pewno docenić fakt, że udaje się p. Włodarczyk i tak dużo pokazać, skłonić bohaterów do tego by się otworzyli, ale w części reportaży mam wrażenie sporej powierzchowności, ślizgania się po stereotypach, lub szukania najbardziej sensacyjnych, zaskakujących rzeczy. Nie jest ważne, aby z rozmowy, spotkania coś wynikło, ważne jedynie by widz/czytelnik poczuł ciekawość. 

Tylko czy w ten sposób dowiemy się czegoś więcej o Rosji i jej mieszkańcach? Lepiej ich zrozumiemy? Chyba jednak wyżej stawiam ubiegłoroczny zbiór reportaży Radziwinowicza. 

Ale może pojawi się okazja do zmiany zdania, do napisania postscriptum. Być może już pod koniec czerwca, nasz DKK będzie gościł p. Barbarę w swoich progach i będzie okazja podzielić się moimi pytaniami...