Dopóki piłka w grze, czyli człowiek niczym wino

Clint Eastwood - jak dla mnie im starszy tym ciekawszy. I nawet do filmu, który zahacza o temat jaki kompletnie mnie nie kręci (czyli baseball) potrafi mnie przyciągnąć. Dla Amerykanów to można by rzec narodowa religia, a dla nas coś kompletnie niezrozumiałego. Na szczęście tu nie sama gra i zawodnicy są na pierwszym planie, dlatego spokojnie można to potraktować jako niezłe kino obyczajowe. Starzejący się łowca sportowych talentów, próbuje udowodnić całemu światu, że wciąż jeszcze jest coś wart, że ma nosa. W dobie nowoczesności wielu chętnie by go odsunęło na rzecz komputerów, analiz, oglądania meczu na zwolnionych obrotach. Czy jest jeszcze sens wysłania skauta drużyny na drugi koniec kraju, by zerknął swoim okiem i ocenił zawodnika?

W dodatku gdy starszy już pan ma już kłopoty z wzrokiem (a nie chce się do nich przyznać) - cała ta wyprawa może być jednym wielkim niewypałem. Na szczęście przy jego boku znalazła się dorosła już córka (Amy Adams). Mamy więc nie tylko szczere przyznanie się do "uroków" starości, pokazanie, że nie warto ludzi starszych przekreślać, ale fajnie poprowadzony wątek relacji między ojcem i córką. Wychowywana po śmierci matki, wciąż w drodze z ojcem na kolejne mecze, a potem jak jej się wydawało porzucona przez niego i odesłana do dalszej rodziny - nic dziwnego, że oboje są wobec siebie trochę "na dystans"... Ah, twórcy zadbali, żeby nie było nudno, to i dorzucili jeszcze wątek romansowy (Justin Timberlake).
Ale dla mnie i tak gwiazdą jest Eastwood.

Aż szkoda, że ten film w ogóle nie trafił do naszych kin. Może i sztampowe, ale to kino ciepłe i bardzo sympatyczne.