Wyśnione życie aniołów, czyli kto mi dał skrzydła

Dziś to druga notka, bo pojawił się jeszcze wpis o trzeciej części Narnii, stukam więc w klawiaturę by dopóki wena jest napisać jak najwięcej i spokojnie potem wziąć się za sprzątanie domku...

Kolejna okazja by sięgnąć po coś starszego - film, który został zrobiony jeszcze w latach 90-tych (ale sprawia wrażenie jeszcze starszego) i wtedy został uznany za jeden z najlepszych filmów francuskich. Jak dziś się ogląda kino Erica Zonki? Na pewno trzeba nastawić się na troszkę inne kino niż to robione współcześnie, dziś tego typu kameralne i bardzo intymne dramaty psychologiczne krążą najczęściej jedynie między kinami studyjnymi i dowiaduje się o nich garstka ludzi.

To przede wszystkim ciekawe dwa portrety młodych kobiet. Isa to trochę taki typ wagabundy, żyjącego z dnia na dzień, cały jej dobytek mieści się w plecaku, ale mimo braku pieniędzy jakoś nie sprawia wrażenia załamanej swoją sytuacją. Potrafi zaczepić na ulicy, zagadać i nie zniechęca się odmowami - w końcu zwykle coś się jej trafia. W niewielkim miasteczku we Francji zaczepia się na chwilę do pracy w szwalni i poznaje tu drugą bohaterkę Marie. Ma u niej zostać na chwilkę, ale powoli bardzo się do siebie zbliżą, zaprzyjaźnią i prowadzenie wspólnego mieszkania (którym dziewczyny mają się tylko opiekować) uznają za całkiem dobry pomysł. Marie jest dość zamknięta w sobie, ale co ciekawe choć sprawiała wrażenie dużo lepiej radzącej sobie z życiem, bardziej poukładanej to ona równie mocno potrzebuje swej przyjaciółki. Isa nie ma problemu z tym by nawiązać kontakt z innymi, ciągnie więc za sobą koleżankę i ma nadzieję, że trochę zarazi ją radością życia. 

Właścicielka mieszkania leży w szpitalu po poważnym wypadku - lekarze nie dają specjalnych nadziei na wybudzenie się ze śpiączki. Dla Marie to żaden kłopot - ma dzięki temu mieszkanie i nie musi płacić, ale dużo bardziej wrażliwa Isa zainteresuje się tą młodą dziewczyną. Powoli coś w przyjaźni obu kobiet zacznie coraz bardziej uwierać. 

Powolna narracja, niewiele akcji i skupienie się na emocjach bohaterek sprawiają że film ma ciekawy klimat, ale nie każdemu się będzie podobał. To dramat opowiadający o tym jak młodzi ludzie próbują układać swoje życie, jak wiele błędów popełniają, jak bardzo są czasem samotni. Marzą, śnią słodki sen o przyszłości i często nie potrafią pogodzić się z tym, że życie takie się nie staje.

Gorzkie i trochę przytłaczające. Ciekawe dzięki dobrze zagranym rolom (Eloide Bouchez oraz Natacha Régnier), zdjęciom i muzyce Yanna Tiersena, która zabrzmi na koniec.        
Film obejrzałem na platformie iplex.pl