Mecz - Piotr Bojarski, czyli retro Poznań i jego barwy

Na początku wybaczcie, jak notka będzie jeszcze mniej składna i stylistycznie poprawna niż zwykle. A będzie o kryminałach dzisiaj. Tym razem to nawet nie tyle brak czasu jest kłopotem (zwykle notki powstają około północy przez około kwadransa i stąd tyle byków), ale litr piwa spożyty w ramach jednego z ostatnich wieczorów w Zakopanem do dźwięków kapeli góralskiej. Stąd też uderzenia w klawiaturę mogą być pewniejsze, ale wyprzedzać odrobinę rozsądek. 

Ale o czym to ja... 

Dziś padało. A co robi człek taki jak ja by sobie poprawić humor? Może oczywiście czytać. Ale o ileż przyjemniejsze jest polowanie na kolejne lektury? Niby sobie obiecywałem, że się powstrzymam troszkę z wydawaniem kasy na książki, ale zwalam to na karb pogody - skoro nie dała mi wyjść na szlak, to niech chociaż mam taką przyjemność. Najpierw polowanie na biedronkowe promocje - 3 za 2, a książki po 12,50 zł, co prawda mama więcej skorzystała, ale i ja zabrałem Fielding "Zabójcze piękno" - kolejna pisarka do poznania. A potem było jeszcze lepiej. Plony widzicie obok. Promocja w Empiku i do koszyka trafiła najnowsza książka Krajewskiego, kolejna Nesbo i Galbraith na deser. No i przemiła informacja przy kasie - 8 października wraca Szacki!!! Hurra! Ale zapowiada się sezon kryminalny. Będzie o czym pisać. W konkursie (zakładka na górze - pamiętacie?) też póki co zainteresowanie z nowości największe kryminałkiem z Czarnej Serii. Zaglądajcie, korzystajcie. 

Ja więc dziś też o kryminale. O debiucie Piotra Bojarskiego już pisałem, a teraz ze sporym opóźnieniem łapię się za kolejny tom retro kryminału o przygodach inspektora Zbigniewa Kaczmarczyka. Wersja audio w wykonaniu Krzysztofa Gosztyły jest bardzo smakowita i nawet nie przeszkadzały mi regionalizmy (a tych jest tu sporo). Ba, nawet dodawały smaku...

Nie oszukujmy się bowiem, w kryminałach retro nawet nie sama fabuła nas tak rajcuje, ale klimat miasta/miejsca/czasów odtworzony przez autora. Historyczne zainteresowania Bojarskiego i lokalny poznański patriotyzm procentują tu wyśmienicie. Mamy rok 1938. Niemcy właśnie najechali Austrię. W Rosji Stalin robi kolejne polityczne czystki i pokazowe procesy "wrogów narodu". W Poznaniu życie toczy się jednak wydawałoby się spokojnym rytmem. Przemytnicy i miejskie cwaniaczki robią swoje, a policja próbuje tak jak może z nimi walczyć. Roboty tym drugim jednak przybędzie. Nie dość, że w zakładach Cegielskiego doszło do dziwnego morderstwa, to nagle dla miejskich urzędników najważniejszą sprawą stanie się odnalezienie dwóch piłkarzy radzieckich, którzy "zniknęli" z hotelu. Mecz towarzyski miejscowej Warty i drużyny z Charkowa, może się nie odbyć. Cóż to byłby za międzynarodowy skandal - polska policja nie potrafi poradzić sobie z prostą sprawą dwóch cudzoziemców, którzy postanowili oddalić się w nieznane...

Inspektor Zbigniew Kaczmarczyk w jednym na pewno przypomina słynnego wrocławskiego Eberharda Mocka - lubi jeść. Nie dowiemy się zbyt wiele o jego życiu prywatnym, ale to wiemy na pewno. Tyle, że śledztwo i wciąż spadające na głowę kłopoty, nie bardzo pozwalają mu na lenistwo i popuszczenie pasa. Zwłaszcza gdy priorytety nakreślane przez przełożonych nijak się mają do tego, co on sam uważa za ważne. Zbliżający się mecz na pewno budzi emocje, ale czyż nie bardziej istotne jest złapanie mordercy obcinającego swoim ofiarom uszy? Niby tropy prowadzą w podobną stronę - za nasze wschodnie granice, ale przecież każde oskarżenie bez mocnych dowodów, może skończyć się skandalem dyplomatycznym. Bądź tu człowieku mądry.

Bojarski wyszedł tym razem od wydarzenia sportowego - odwołując się do prawdziwych zawodników, stadionu, emocji. To nie jest jednak powieść o sporcie, ale rasowy kryminał, gdzie mamy zarówno trupy, pościg za sprawcą, jak i żmudne zbieranie poszlak prowadzących do wyjaśnienia sprawy. Żadnych cudów, niepokonanych i nieomylnych bohaterów, którym wszystko się udaje. Odrobina historii (choćby wojna polsko-bolszewicka), no i te fantastycznie uchwycone klimaty ulic, knajpek (i stadionu) przedwojennego Poznania.

Ktoś kto zna miasto będzie pewnie śledził nazwy konkretnych uliczek, tworzył sobie w głowie mapę, ale i ja, choć nigdy w tym mieście nie byłem, odczuwałem sporą przyjemność ze śledzenia tych smaczków. 

Będę polował na kolejne pozycje tego autora, podobnie jak w przypadku panów Krajewskiego i Wrońskiego.