Admirał, czyli kino w służbie narodu

Długo się jakoś zbierałem do tego filmu. Nie dlatego żebym nie lubił kina rosyjskiego, ale dlatego, że raczej z nieufnością podchodzę do kostiumowych melodramatów. Te robione w starym stylu (mimo scen batalistycznych, efektów itd. nie da się ukryć, że są robione głównie po to by wzruszać historią o nieszczęśliwej miłości) filmy wydawałoby się, że powinny odejść do lamusa, ale przy ostatniej modzie (również u nas: patrz robione w podobnym stylu Ogniem i Mieczem albo Bitwa warszawska) na kino historyczne, gatunek ma się całkiem dobrze. Ba - najwyraźniej twórcy nie wierzą w to, że bez wątku miłosnego da się opowiedzieć o jakichkolwiek ważnych wydarzeniach czy postaciach historycznych. W efekcie - ci co lubią kino historyczne kręcą nosem na skupienie się na ckliwym romansie, a ci co lubią wielkie uczucia, marudzą, że wątek był rozmyty przez jakieś bitwy i wielość postaci, które nie wiadomo jak się miały do romansu. 

Niestety muszę przyznać się do tego, iż pewnie jak większość facetów kręciłem nosem przy tym filmie dość mocno. Już nawet nie chodzi o wątek miłosny, przez który twórcy zaniedbali wyjaśnień wielu wydarzeń zupełnie je ignorując, wystarczyłoby znowu przecięły się szlaki dwójki bohaterów. Ale jeszcze bardziej drażnił mnie patos w tym filmie. Cóż - powiem tylko tyle - gdyby w Polsce nakręcono tyle scen pokazujących rozmodlonych żołnierzy to rozpocząłby się wrzask z argumentacją, że to bajka, kłamstwo a sam film jest gniotem niemożebnym. Tymczasem w Rosji jak widać jest ogromne zapotrzebowanie na bogoojczyźniane twory, które dają im poczucie wspólnoty, odwołują się do ważnych chwil potęgi tego państwa oraz kreują nowych bohaterów i wartości na których zależy władzy. Trzeba odciąć się od komunizmu, od tamtych postaci, więc często pisze się historię na nowo, tym razem malując w pięknych barwach np. białych - walczących nie tylko o utrzymanie systemu jaki znali, ale i wartości, na których ich zdaniem opierała się potęga Rosji.      

Przy niektórych scenach można trochę się pośmiać (jednym strzałem zatopić statek to nawet Bond by nie potrafił), ale w końcu nie musimy tu szukać na siłę realizmu. To film nie tyle historyczny, co w dekoracjach i kostiumach. Cały przebieg wydarzeń, klimat wybuchu rewolucji październikowej i walki z czerwonymi - musimy potraktować jako "wariacje na temat", bo jest to pokazane w sposób dość fragmentaryczny, ważniejsze jest przedstawienie wspaniałości postaci naszego bohatera i samego romansu. Sam Admirał Kołczak - naczelny dowódca floty czarnomorskiej, a potem jeden z dowódców Białej Armii to rzeczywiście postać ciekawa, choć pewnie szkoda, że nie został pokazany w sposób ciut mniej pomnikowy.  

Z epickim rozmachem. I jeżeli tylko nie będziemy zbyt wiele oczekiwać - ogląda się całkiem przyjemnie. A jeżeli wzruszają kogoś takie historie to powiedziałbym nawet, że spodoba się na pewno!

Film można obejrzeć na platformie iplex.pl