Magnolia, czyli uczucia nie są banalne

Rozwiązanie konkursu na dole...
Są filmy do których się wraca. Jednym z nich dla mnie jest właśnie Magnolia. Trzy godziny (uwaga bo niestety można trafić na wersję skróconą) niesamowitego seansu, dramatów i emocji zwykłych ludzi. Opowieść o przypadku, o tym jak śmieszne mogą się okazać nasze plany, wyobrażenia, o tym jak los może sobie z nas zakpić. Ale też opowieść o tym jak człowiek może wpływać na swój los. To my sami jesteśmy sobie w stanie życie spieprzyć, ale tez uczynić je lepszym. To nie tylko inni kształtują nasz los (choć powinniśmy ich w tym planie uwzględniać). Wszystkie te historie pokazują nam do różnych stron szczęście, harmonię, sukces, samotność, miłość, wsparcie, zranienia, łzy, uśmiech, gorycz, wybaczenie... Na ekranie nie ma raczej wielkich zwrotów akcji, ale mamy mnóstwo emocji - i ta intensywność w tym filmie może się podobać (choć nie brakuje takich, którym się to wydaje nudne i na siłę przepełnione udawaną głębią). Ja ten film kupuję w całości jako opowieść o ludziach i ich uczuciach - pewnie też dlatego, że lubię taki mozaikowy Altmanowski styl opowiadania (uwielbiam też Babel, 21 gram i inne podobne).  

Pozornie niepowiązani ze sobą ludzie. Jeden dzień z ich życia. Umierający na raka starzec; jego dużo młodsza żona, która szuka ratunku w antydepresantach; pielęgniarz; młody chłopak, który startuje w teleturnieju dla omnibusów; jego ojciec widzący w synu szansę na zdobycie pieniędzy; starszy gwiazdor, który ten teleturniej ma prowadzić, a właśnie dowiedział się o chorobie i próbuje uporządkować swoje życie; uporządkowany policjant marzący o miłości; narkomanka, która szuka zapomnienia przed przeszłością; facet, który właśnie został wyrzucony z pracy i z goryczą przygląda się temu co osiągnął, wreszcie mężczyzna, który prowadzi warsztaty dla facetów na temat zdobywania kobiet (Uwiedź i zniszcz!). Każde z nich ma swoją przeszłość, którą powoli odkrywamy przyglądając się temu co przeżywają w tym jednym konkretnym dniu. 

Rozpacz, tęsknota, wybaczenie, pragnienie spokoju, albo zmiany, nadzieja lub jej brak. I to czego wszystkim brakuje i czego pragną. Bliskości. Wsparcia. By nie byś sami. Zrozumienia. Akceptacji. Pojednania. Wielkie słowa, ale kto oglądał film, wie z jaką wrażliwością to wszystko jest pokazane. Specyficzne zdjęcia, ograniczanie dialogów, długie ujęcia twarzy i wreszcie niesamowicie współgrający z całością soundtrack (Aimee Mann - muzyka pięknie momentami wykorzystany w trakcie filmu, np. tekst śpiewany przez wszystkich bohaterów). Że emocjonalne i ckliwe? Że zbyt banalnie? Do cholery, kto lubi kino akcji, albo koniecznie tajemnice w kinie ma tyle innych rzeczy do wyboru. Ja delektuję się również takim prostym przesłaniem i losami zwyczajnych ludzi. Splecenie wszystkich historii może i jest naciągane, ale w końcu reżyser ma prawo zafundować nam jakieś mrugnięcie okiem. W obsadzie m.in. Tom Cruise, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman. Ale nie tylko dla nich warto ten film obejrzeć. Nie ma tu jednego bohatera, nie ma jednej postaci, która bardziej skupia na sobie uwagę. Mamy skupić się na historiach, relacjach między tymi ludźmi, ich emocjach. I może coś w tym wszystkim dostrzec dla siebie.
Nie wiem ile razy jeszcze będę do tego filmu wracał. Ale za każdym razem jak dotąd przeżywam go podobnie jak za pierwszym razem. 

Okładka o którą pytałem to oczywiście Upał - Ciszewskiego. Odpowiedzi udzieliły dwie osoby, ale że książka jest tylko jedna, to Burza - Parowskiego po losowaniu wędruje do Malwiny! Gratulacje!
A jutro następny konkursik...