Good bye Lenin! czyli nostalgicznie, ale i nie bezkrytycznie

Tyle razy oglądałem ten film i zwykle ze sporą dawką sympatii, a wciąż o nim nie pisałem. Oto więc jest i notka.
Tak jak moje pokolenie uwielbia komedie Barei, seriale sprzed lat, tak i chyba Niemcy mają podobnie. A ten obraz jest tego świetnym przykładem. Niby ten resentyment jest tu dedykowany pokoleniu rodziców, ale z całości przebija pewna nostalgia także i młodszych bohaterów. Rzucają się w świat zachodni, w tą rzeczywistość po 89 roku zachłannie, ale szybko otwierają im się oczy, że to wszystko jest ładne, kolorowe, ale też sporo (wysiłku, kasy) kosztuje, co rodzi pewną frustrację.

Ale zacznijmy od początku. Czyli od śpiączki w jaką zapada matka głównego bohatera. Ma to miejsce jeszcze w NRD, gdy władza trzyma się mocno, ale odzyskuje świadomość już w sytuacji kompletnie innej. Jak opowiedzieć o tym, że wszystko się zmieniło, gdy lekarz zakazuje matce stresu? Młody chłopak za wszelką cenę będzie więc próbował odgrywać teatr, udając że nic się za oknem nie zmieniło. Małe kłamstwa, które zaczynają narastać aż do dość skomplikowanej piramidy, która lada chwila może runąć.  
Nostalgia do czasów gdy różne rzeczy były prostsze miesza się z absurdem - ta ich rzeczywistość wcale tak bardzo nie odbiega od tego co mieliśmy u siebie. Może dzięki temu ten film tak bawi...


Ciepła komedia, która chyba najlepiej będzie odebrana właśnie przez tych, którzy tak jak główny bohater przeżywali na własnej skórze zmianę ustroju.
No i ta świetna muzyka Yanna Tiersena.