Buszujący w zbożu - J.D. Salinger, czyli gdy ma się naście lat...

Lektura wybrana na DKK i dzięki temu mogłem nadrobić zaległości sprzed lat :) Nawet nie wiem czemu nigdy mnie nie kusiła ta powieść, widać wtedy miałem inne gusta (dzięki starszemu bratu mocno siedziałem w fantastyce) i przegapiłem chyba ten moment gdy tę powieść trzeba czytać. Bo chyba większość znających "Buszującego..." zgodzi się ze mną, że gdy jest się w wieku licealnym, tę powieść odbiera się zupełnie inaczej. 

Gdy lat ma się trochę więcej to człowiek zaczyna się drapać w głowę i zadawać pytanie co też takiego sprawiło, że stała się takim fenomenem. Czy dlatego, że powstała w latach 50-tych, gdy niewielu pisarzy podejmowało temat buntowniczych nastrojów w głowach młodych ludzi? Ale przecież dziś młodzież buntuje się zupełnie inaczej...

Nie wiem czego się spodziewałem. Chyba czegoś bardziej w  stylu powieści drogi. Tymczasem ucieczka ze szkoły 16-letniego Holdena Caulfielda nie ma w sobie nic z pasjonującej przygody, jakiejś lekcji życia.
Trzy dni włóczenia się po mieście, wydawania ostatnich pieniędzy i marudzenia jacy to ludzie są głupi, puści i zajmujący się nieistotnymi sprawami. I odkładania zbliżającej się nieuchronnie konfrontacji z rodzicami. Holden właśnie dowiedział się, że kolejna szkoła postanowiła się z nim rozstać - jego wyniki w nauce i zachowanie w żaden sposób nie dawały nadziei, że swoją edukację skończy. Teraz jest mu wszystko jedno, skoro i tak ma odejść ze szkoły, może urwać się z niej wcześniej, prawda? Nie wiemy co dokładnie roi mu się w głowie, czy ma jakiś wyraźny cel, bo przecież marzenia o "prostym życiu" gdzieś na peryferiach, pracy i podróżowaniu, trudno traktować poważnie gdy ktoś ma lat 16. I tak jak na swój młodzieńczy wiek, dzięki  arogancji godnej dorosłego, udaje mu się zakosztować trochę życia (np. nocleg w hotelu, wizyta w klubie). 

Mimo tego iż we własnym mniemaniu jest już dorosły i sam może decydować o sobie, Holden tak naprawdę jest jeszcze dzieckiem - trochę zagubionym, niepewnym - i ten jego bunt przeciw światowi dorosłych, obłudzie, życiu nudnymi konwenansami, jest właśnie obroną przed tym by się do tego przyznać. Do własnej słabości, tego, że chciałby pomocy i opieki kogoś starszego...    

Kiedyś to budziło emocje (czy też kontrowersje), ale dziś? Ta wędrówka ma być obrazem poszukiwania sensu życia? Naprawdę trochę dziwię się temu iż właśnie ta powieść do dziś jest w kanonie światowym literatury i w naszych lekturach szkolnych. Przecież nie dość, że to jest naiwne, dziecinne, to w dodatku to szarpanie się donikąd nie prowadzi. Utknięcie na mieliźnie ma być wzorem dla młodych ludzi? Ma ich zniechęcić do buntu i pokazać jego pustkę? Przecież z buntowania się, mogą być całkiem pozytywne owoce...

Ja już chyba wolę swoich własnych licealnych buntowników, którzy nie zatrzymywali się w pół kroku. Hłasko, Stachura, Bursa, Wojaczek.