Kraina lodu, czyli choć odrobinę tego śniegu stamtąd...

Już prawie, prawie świątecznie, tylko pogoda spłatała nam figla, najdelikatniej mówiąc. Może jeszcze jutro będzie chwilka, by wrzucić notkę z życzeniami, ale gdyby nie - to już dziś ode mnie dla Was.

Ciepła w sercu i w domu, zimna za oknem, porządku w głowie i lekkiego, twórczego bałaganu w tym co robicie, czym się zajmujecie, wygodnych kapci, fotela, a odrobiny dyskomfortu w pracy, by nie spędzać tam zbyt wiele czasu. No i przede wszystkim czasu dla siebie i dla bliskich! Nie dajmy się zwariować, że tylko kasa, kasa, praca, praca, obowiązki. 

I dziś notka, która mi się kojarzy z czasem świątecznym. Wiecie dlaczego? Nie, wcale nie dlatego, że to plenery zimowe, a ja już tęsknię do prawdziwej aury Bożego Narodzenia, jaką pamiętam z dzieciństwa. Chodzi o to, że jak już wrócimy ze spacerów, odejdziemy od stołów, to fantastyczny czas, który możemy spędzić całą rodzinką np. przy planszówce, albo przy takich bajkach jak ta. Disney jak zwykle niezawodny. Coś tam do śmiechu, coś do wzruszenia się. Dla każdego coś miłego.

Co prawda nie za bardzo wiem czemu to niby ma być adaptacja Królowej Śniegu, skoro scenariusz wcale jej nie przypomina, ale nie będę się czepiał. Wytwórnia już przyzwyczaiła nas do tego, że bawią się pierwowzorami, zmieniając je na swoje kopyto. 

Pamiętam, że dzieci (były same) z seansu w kinie były zachwycone, potem wielu, nawet dorosłych znajomych mówiło mi wiele dobrego i Krainie Lodu (że taka wyjątkowa, słodka, piękna itd.), więc jak tylko upolowałem w tv, sam musiałem sprawdzić co jest na rzeczy.

I wiecie co? Niby wszystko jest bardzo klasycznie jak to u Disneya - piękne kolory, fajna historia, trochę schematyczne postacie (nawet przypominają z wyglądu te z Zaplątanych), dużo piosenek. Ale czegoś mi zabrakło. Na pewno chciałoby się więcej humoru (chociaż bałwanek Olaf, dubbingowany przez Czesława Mozila rzeczywiście błyskotliwy), ale też w samej historii czegoś mi było mało. Może brak jakiegoś wyraźnego czarnego charakteru? Przecież nawet "zła siostra", która przez swój przeklęty dar tak boi się ludzi, nie jest zła sama w sobie - walczy o prawo do samotności, na którą sama się skazuje, bo nie widzi innej możliwości. Nie chce krzywdzić innych i przeraża ją własna umiejętność zamrażania wszystkiego czego się dotknie. 

A może po prostu ckliwość tego scenariusza tym razem po prostu nie trafiła w mój nastrój? 

Serca niewieście chyba tym razem lepiej się odnajdą w tym obrazie, bo to właśnie dwie siostry stanowią tu centrum całej akcji i są najbardziej wyrazistymi postaciami. Poza Olafem, panowie raczej mogą się schować, bo niewiele z nich pożytku...

To oczywiście nie jest tak, że lubię tylko bajki z męskimi bohaterami (przecież bardzo lubię np. Meridę), ale po prostu spodziewałem się po scenariuszu czegoś ciut więcej niż sentymentalizm rodem z plastikowych filmików o Barbie.  

Efekty cudne i coraz bliżej animacjom do realności, ale do tego już zdążyliśmy się przyzwyczaić.