Stephen King - Pan Mercedes, czyli król jest nagi

Łączna liczba wyświetleń: 500 600

Ha! Jak to ładnie wygląda! Ale jeszcze bardziej cieszy to: Posty  ›  Opublikowane (1318)  

I Notatnik działa dalej! Jak się uda to z zachowaniem dotychczasowego rytmu. 

Może tylko spróbuję wprowadzić większą zmienność, aby np. filmy nie zdominowały bloga.

 

Dziś o książce, która miała dużą reklamę, ale chyba tylko dzięki autorowi.  Przecież Stephen King to już legenda. Ale tu obok jego książki pojawiała się informacja: debiut. O co więc chodzi? Ano autorowi znanemu z thrillerów zachciało się popełnić książkę detektywistyczną, kryminalną. W tytule notki napisałem: król jest nagi. Hmmm. Może trochę przesadziłem, ale jest po prostu przeciętnie. Gdyby nie sława mistrza, to pewnie powieść przeszłaby bez echa.

Jaki jest mój podstawowy zarzut? Przewidywalność. Od początku wszystko jest w miarę zarysowane - wiemy kto dokonał  potwornego zamachu wjeżdżając w ludzi rozpędzonym samochodem, wiemy kto napisał list do emerytowanego policjanta, kto go drażni, chcąc wygrać psychologiczną wojnę nerwów. Ba, nawet poznajemy jego życie prywatne, bo cała książka oparta jest na krótkich rozdziałach pisanych to z perspektywy "tego dobrego" i "tego złego". Klasyczny pojedynek. Nawet finał jest do przewidzenia. 

Talent Kinga polega jednak na tym, by mimo wszystko utrzymać naszą uwagę. Nawet jeżeli nie ma już zbyt wiele do odgadnięcia, nawet jeżeli nie odczuwamy wielkiego napięcia (bo przewidujemy finał), to i tak siedzimy po nocy przewracając kolejne stronice, bo chcemy wiedzieć jak też to autor rozegra.

Zamiast kryminału, mamy więc raczej thriller, w którym wszystko zaczęło się od trzęsienia ziemi, a potem przez wiele stron mamy prywatną "wojnę" emerytowanego detektywa, którego list od sprawcy zamiast pogrążyć w depresji, skłonił do działania i postawił na nogi. No i finał. Spektakularny. Godny ekranizacji. 

I niby nic porywającego. Ale po raz kolejny otrzymujemy amerykański produkt, który jest jak hamburger - kusi wyglądem, zachęca do kupna, potem zajadamy go łakomie i mimo marudzenia, że to "śmieciowe" jedzenie, że każdy posiłek jest taki sam, to potem znów biegniemy gdy jesteśmy głodni. Przy kolejnym "bestsellerze" znowu damy się skusić. Wydajemy na to nawet więcej kasy, niż na rzeczy bardziej wartościowe...

Kilka sympatycznych postaci (główny bohater podejrzewam, że powróci w jakimś kolejnym tomie, żal zabijać kurę przynoszącą złote jajka), sprawnie prowadzona fabuła i niestety trochę jak dla mnie zbyt schematyczne studium szaleństwa. Szkoda też, że dialogi trochę rażą sztucznością, ale może to kwestia słabości tłumaczenia (czy tylko mnie wkurzały teksty czarnoskórego, młodego pomocnika detektywa Hodgesa?). Lektury nie żałuję, ale trudno mówić o zachwycie. Król po prostu jest rzemieślnikiem i nie wszystko co wychodzi spod jego ręki jest genialne.

Książkę przeczytałem dzięki Monice, która "uwolniła" tę książkę aby krążyła między ludźmi. Posyłam wiec dalej.