Starość jest piękna - Teatr Polonia, czyli zaangażowana sztuka ulicy

Wciąż sobie pluję w brodę, że za mało korzystam z różnych opcji, które oferuje Warszawa w obszarze kultury. Wcale nie mało ich jest zupełnie za darmo, a mi wciąż jakoś nie po drodze - jak nie praca, to znowu domowe obowiązki, albo auto, które w mieście jest raczej kulą u nogi niż ułatwieniem. Skoro żona wraca do domu jeszcze później ode mnie, trzeba jechać szybko do domu... A znowu wracać do stolicy z mojego miasteczka pod wieczór, to już się mało kiedy chce. Ale przynajmniej raz się udało. Spektakle teatru Polonia (i od niedawna również Och) pod chmurką przyciągają naprawdę spore tłumy. I uwierzcie, że warto zajrzeć, albo chociaż na chwilę się zatrzymać. Przykładowo "Starość jest piękna" to raptem pół godziny...

Na ławeczkach sporo ludzi starszych (oni mają więcej czasu) i to oni chyba najżywiej reagowali na różne słowa, które padały ze sceny. Spektakl jest bowiem krzykiem o godność starzenia się. W dzisiejszym świecie, który wciąż goni, unowocześnia się, zmienia, stawia na młodość, przebojowość, a od tematów takich jak choroby, starość, umieranie najchętniej trzymałby się z daleka, nie jest łatwo żyć osobom starszym. Nie dość, że sami czują już na sobie ciężar upływającego czasu, to i wszystko dookoła daje im odczuć: nie pasujesz do tego świata, nie nadążasz, jesteś śmieszny, niepotrzebny, gorszy...

Tak szybko zapominamy o tym co dostaliśmy od dziadków, rodziców, nawet sentymentalne wspomnienia ograniczając jedynie do siebie samych. Tak bardzo odpychamy od siebie fakt iż sami niedługo będziemy w podobnej sytuacji. 

Ostre słowa padające ze sceny, szczypta refleksji, trochę zwariowany pomysł na scenografię i ruch aktorów (może to kwestia dostosowania się do warunków na ulicy - coś się musi dziać) i ogromna przyjemność zobaczenia Marii Klejdysz - to we mnie zostaje po spektaklu. Przy pani Marii, cała czwórka aktorów z młodszego pokolenia to trochę dzieciaki, które muszą nadrabiać ekspresją, ona wystarczy, że jest...

Ach byłbym zapomniał. Pomysł na muzykę do spektaklu graną na żywo - kapitalny! 

I dobrze, że właśnie taka formuła, takie chwilami wykrzyczane oskarżenia lub oczekiwania, właśnie w środku miasta, wśród tramwajów, autobusów i normalnego ruchu. Tak jak pędząc nie zauważamy często ludzi starszych, tak tu zatrzymujemy się wsłuchani nie tylko w słowa, ale wręcz doświadczając ile trudu muszą włożyć w to, żeby być zauważeni, usłyszani.