Sylwia Chutnik - W krainie czarów, czyli krótka forma, ale intensywne emocje

Temperatura nad morzem nie rozpieszcza, ale w końcu i tak nie lubię leżenia na plaży. Spacery, gry, dobra lektura. Czego więcej trzeba? Notek o książkach w najbliższym czasie więc nie zabraknie. Z filmami przez kilka dni sobie odpocznę, ale ustawiłem sporo do nagrania - potem będę nadrabiał. 

A dziś kolejna autorka polska - dzięki DKK i różnym namowom wciąż eksperymentuję z naszymi współczesnymi pisarkami. Masłowska, Bator, Tokarczuk... Chyba nawet facetów tyle nie czytam co kobiet.

Pierwsze spotkanie z Sylwią Chutnik i jej najnowsza książka. Specyficzna, bo to zbiór opowiadań, a nie powieść. No i warto zaznaczyć, że większość tekstów była już publikowana w różnych miejscach, jedynie trzy rzeczy są premierowe.

Trudno porównywać te opowiadania. Moim zdaniem są trochę nierówne, nie wszystkie pomysły są równie wciągające, a niektóre wydawały się nawet trochę wtórne. Powiedzmy, że tak pół na pół - zachwyca i wciąga, a druga część była kompletnie obojętna. Nawet nawiązania do Powstania Warszawskiego, mimo zawartych tam emocji, wydały się płaskie. Mocną stroną natomiast dla mnie były np. opowiadania nawiązujące do Śląska i jego mieszkańców. Autorka znana z klimatów warszawskich, okazuje się, że równie dobrze wyczuwa urok starych kamienic i miasteczka na południu kraju. Ona po prostu pisze o zwyczajnych ludziach. Miłość, strata, ból, cierpienie, tęsknota. Niby uczucia, które znamy, przeżywamy je podobnie, ale tu jakby odkrywamy je z nową intensywnością. To historie jakby zebrane w trakcie szwendania się po "gorszych" dzielnicach różnych miast. Wysłuchane. I spisane tak, że człowiek zatrzymuje się z ciekawością. Bez oceniania. Próbując zrozumieć.
Niektóre opowieści bolą. Nie są łatwe, bo nie ma tu miejsca na szczęśliwe i wesołe zakończenia. Bohaterowie pragną polepszenia swojego losu, ale chyba sami już stracili na to nadzieję. Bo dotąd zmiany raczej nie dawały nic dobrego. Jak poradzić sobie z życiem, które wciąż rani?

Trochę historii i dużo współczesności. Reportaż? Chwilami jesteśmy na granicy tego. A jeszcze w innym miejscu to gotowy tekst sztuki teatralnej rozpisanej na role. Ale wbrew tytułowi i pewnych elementów snu, czy klimatów paranormalnych, nie znajdziecie tu dobrych czarów, magii. Duchy są raczej zapowiedzią i świadkiem bólu, śmierci i smutku. 

Niewesołe. Trochę nierówne. Ale na pewno ciekawe. 

Mój egzemplarz, który dostałem od ZNAKu (Dziękuję!) powędrował już w Polskę, więc nie pytajcie czy jest szansa na jego zdobycie. Ale zerknijcie na zakładkę z konkursem - znajdziecie nie mniej ciekawe tytuły.