Wilk z Wall Street, czyli nie budujemy, nie produkujemy, ale chcemy się bawić

Ha! Po trzech miesiącach od obejrzenia wreszcie notki doczekał się film, który uważam chyba za najlepszy wśród wszystkich tegorocznych nominowanych do Oscara. Tyle już o nim powiedziano i napisano, że nawet zastanawiałem się czy w ogóle o nim pisać, ale choćby pro forma do mojego spisu - notka musi być. 

Obraz jednych zachwyca, innych bulwersuje, ale coś mi się zdaje, że i jedni i drudzy (a przynajmniej większość z nich) zatrzymują się na tym co najbardziej rzuca się w oczy: alkoholu, narkotykach, dziwkach i szastaniu kasą. Zgoda - to wszystko jest, bo też bez tego trudno by było pokazać barwność autentycznej historii Jordana Belforta. Człowiek, który miał wszystko (zdobył praktycznie od zera na wariackim pomyśle i bezczelności) i stracił wszystko. Za nocleg potrafił płacić kilkaset tysięcy dolarów, stać go było nawet na najbardziej ekscentryczne zakupy, a imprezy jakie urządzał przechodziły do legendy. Można powiedzieć taki cwaniak, który poprzez dobrą gadkę każdemu może wcisnąć bezwartościowe papiery za sporą sumę, pobierając prowizję, którą natychmiast przepuszczał. Mój ojciec, który od lat wieszczy rewolucję światową i kryzys, właśnie w takich gościach upatruje największe nieszczęście dla zwykłych ludzi (nie tylko giełda, ale i np. ubezpieczenia na życie, bankowość itd.), ale chyba wolę mu tego filmu nie pokazywać, żeby go nie utwierdzać w jego poglądach i atakach na "naiwność nas młodych".

 

Niektórzy widzą tu więc zgorszenie - jak można pokazywać oszustów, którzy wydają cudze pieniądze i świetnie się na tym bawią, skutecznie unikając kary i podatków. Inni - świetną komedię i zabawę. Może nawet kogoś kusi taki sposób życia. Ech, choć na chwilę zakosztować czegoś takiego... Żyć, bawić się i potem można już umrzeć. A dla mnie ta historia naprawdę podszyta jest czymś smutnym. To nie jest prawdziwe szczęście, a jedynie pogoń za tym co wydaje nam się, że ją daje. Ciągle szybciej, więcej, intensywniej, a potem okazuje się, że nawet w łóżku żony nie potrafisz zadowolić. Kurcze, jak patrzyłem na bohaterów, to raczej mi było ich szkoda niż odczuwałem jakąś zazdrość. I nie tylko dlatego, że to wszystko skończyło się tak, a nie inaczej. Zero z przyjaźni, miłości, kasy, godności... Nawet na fali wznoszącej ci goście byli jak nakręcone maszynki, a nie normalni ludzie. Już niewiele rzeczy dawało im frajdę i prawdziwego kopa... 

O fabule nie piszę. Bo jeżeli nie widzieliście jeszcze filmu, nadróbcie to koniecznie. Nie tylko dla kapitalnej roli Leonardo DiCaprio (naprawdę skubaniec im starszy tym lepszy), ale przede wszystkim dlatego, że mający już przecież swoje lata Martin Scorsese nakręcił film tak pełen życia, wigoru, energii, że to po prostu zadziwiające. Prawie trzy godziny jak na kolejce górskiej - z góry na dół, szaleńcza jazda, pełna zarówno humoru jak i dramatu, cynizmu, hedonizmu, braku zasad moralnych, szaleńczej zabawy i gorzkiej pigułki samotności i uzależnienia. Muzyka, zdjęcia, aktorstwo, to wszystko tworzy świetną całość, ale największe brawa należą się właśnie reżyserowi, dzięki któremu w takim kształcie ujrzało to światło dzienne.  Uwaga - nie pokazywać nastolatkom. Czy muszę tłumaczyć dlaczego?