Szczęście ty moje, czyli baba w babie i obuchem w łeb

Uch, ciężki ładunek emocjonalny w tym filmie. A im dalej tym gorzej. Obraz prowincjonalnej Rosji jaki nam się rysuje jest tak paskudny, że nawet nasze stereotypowe myślenie o wszechobecnym samogonie i nieobliczalności mogą okazać się mało pojemne. Skojarzenia jakie mogą się nasuwać z naszym "Domem złym", czy rosyjskim "Ładunkiem 200" są dość oczywiste - zresztą podobnie jak w tym ostatnim tu też pojawia się ocynkowana trumna z "bohaterem", z którą nie wiadomo co zrobić...

Obraz zaczyna się spokojnie, ale potem w tym samym spokojnym tonie otrzymujemy taką masę przemocy i bezduszności, że robi się to trudne do zaakceptowania. Zwłaszcza, iż reżyser Siergiej Łoźnica - dotąd znany z dokumentów - podkreśla, że większość wydarzeń jest autentyczna i zlepił film z opowieści innych ludzi. 

Mamy historię współczesną - oto zwyczajny facet robi sobie kanapki i termos z kawą, zostawia śpiącą żonę i wyrusza w trasę swą ciężarówką. Na swojej drodze spotyka różnych ludzi - i tu zaczynają się pierwsze opowieści, które tworzą historię w historii - pełne rozgoryczenia, na bólu i determinacji. Wszystko opowiadane bez emocji, na chłodno, tak jakby wszyscy bohaterowie tego filmu już dawno wyzbyli się wszelkich uczuć, zobojętnieli na ludzką krzywdę i zabić dla nich człowieka to tak jakby pacnąć muchę. Prowincjonalna Rosja to skupisko bandytów, cwaniaków, egoistów i wszelkiej patologii, zapomnijcie, że przedstawiciele jakiejkolwiek władzy (np. milicji) są jakąś ostoją normalności. To piekło, a nasz bohater, który tu trafi, mimo swoich zasad moralnych, również zobojętnieje, doświadczane zło zmieni go w kukłę bez życia...

O ile w "Domu złym" można by znaleźć jeszcze jakieś wytłumaczenie w odniesieniach do bezduszności i zobojętnienia jakie niósł PRL, tak tu nie bardzo wiem jak się do tego odnieść. Historia miesza się ze współczesności, ale kompletnie brak jakiejkolwiek nadziei, wyjaśnienia, odpowiedzi...  Szaleństwo.  Zamknięty krąg przemocy, krzywdy i konieczności walki o swoje. Obojętność na cierpienie innych pozwala na to by to zło trwało. Ale tu nawet przeciwstawienie się nie przynosi żadnej zmiany...

Nie kupuję takiego pławienia się w zwyrodnieniach i beznadziei. Nie bardzo widzę w tym sens. No chyba, że wyjaśnieniem ma być to, że o Rosji opowiada nam tu Ukrainiec za niemieckie pieniądze.

Mimo ciekawych zdjęć i kilku fajnych scen - wolę jak najszybciej o tym filmie zapomnieć. I mimo wszystko nie akceptuję takiego obrazu Rosji. Wysyp nagród dla tego filmu na Zachodzie jest dla mnie trudny do zrozumienia...