Deszcz, czyli miłość na budowie

Nawet nudne wydawało by się historie i malo oryginalne filmy ogląda się zupełnie inaczej gdy dotyczą one innej kultury, rejonu świata który mniej znamy. Natychmiast wtedy wszystko ma troszkę inny smak i oglądamy do końca nawet jeżeli są ewidentne dłużyzny. Tak troszkę było z filmem "Deszcz".

Historia mogłaby nawet być ciekawa - oto Iran do którego po roku 89' przed biedą i talibami uciekła duża liczba Afgańczyków. Jednym z nich był Najaf, pracujący podobnie jak wielu rodaków nielegalnie na budowie. Gdy przydarzył mu się wypadek, aby utrzymać rodzinę wysyła do pracy swoje jedyne dziecko. Zastępujący go Rahmat jest raczej słabowity i nie jest w stanie dźwigać ciężarów, kierownik budowy zleca mu dostarczanie zakupów i parzenie herbaty dla robotników. Dotąd tym lekkim zajęciem zajmował się młodziutki Latif, który teraz musi pracować jak inni - z zazdrości więc zaczyna prześladować Rahmata.

Robotnicy zarabaiający grosze, ludzie gorszej kategorii, uzależnieni od Irańczyków i zmuszeni do ciągłego ukrywania się przed pojawiającymi się na budowie kontrolami - oto środowisko w jakim się dzieje akcja filmu.

Po jakimś czasie Latif odkrywa ze zdumieniem, że Rahmat wcale nie jest chłopakiem tylko dziewczyną, która w przebraniu próbuje pomóc swojemu ojcu. I zakochuje się w dziewczynie od pierwszego spojrzenia. Mamy więc tak naprawdę romans, ale specyficzny bo wszystko rozgrywa się tylko ukradkowymi spojrzeniami, drobiazgami zostawionymi przez dziewczynę, a które dla chłopaka stają się najcenniejszymi skarbami - nigdy się nie dotkną, nigdy nie mają szansy na to by być razem dłużej sam na sam. Miłość niespełniona, trudno nam nawet roztrzygnąć czy może byc odwzajemniona, bo dziewczyna w filmie nie wypowie ani jednego słowa. Może to naiwne, śmieszne, ale oglądając poświecenie tego chłopaka, kolejne próby pomocy jej ojcu i zbliżenia się do niej choć na chwilę, człowiek jakoś nie jest w stanie pozostać obojętnym wobec tej historii. Tak innej od tego wszystkiego co pokazują nam romansidła - nawet jak pocierpisz to zawsze znajdzie sie ktoś kto cię pocieszy i okazuje się, że prawdziwa miłość to nie to pierwsze tylko to drugie... Prosto, często szybko, jakoś tak samo przychodzi bez większego trudu. Tu jest zupełnie inaczej. Aktorsko też przecież po amatorsku, bez wielkich gwiazd, a jednak czuć tą tęsknotę, te uczucia, które targają Latifem. Możemy wzruszać ramionami, stwierdzać, że dłużyzny itd. ale i tak udało sie stworzyć coś niebanalnego i z cząstką prawdy.       

Sporo w tym filmie ciepła i pogody ducha mimo biedy, niespełnienia. Chyba dla pasjonatów, bo nie każdemu się spodoba. Ale i tak polecam. Po prostu coś innego.
trailer