Karbala, czyli bijemy brawo

Przez ostatnie kilka o dni o filmie głośno, nawet po sieci krąży filmik jak to prezydent Duda wybrał się na seans (z popcornem i colą) do Atlantica. A ja wciąż zbieram myśli. Bez udawania - podobało mi się, choć nie lubię takiego kina, jest dla mnie zbyt amerykańskie, zbyt nadęte... No i raczej nie podniecają mnie sceny walki i latające kule. Podobało się przede wszystkim dlatego, że to produkcja na bardzo dobrym poziomie. Gdy czytam w jakichś wywiadach i ciekawostkach o trudnościach finansowych, o tym gdzie były robione zdjęcia (głównie warszawski Żerań), o tym co dodano komputerowo, to po prostu mi kopara opada. Rzadko się zdarza, że w polskiej produkcji nie widać tego ubogiego zaplecza. A tu do cholery nie widać. Jest raczej kameralnie, bez jakichś spektakularnych widoków, ale to wszystko ma pewien surowy klimat i nie daje po oczach. Choćby za to należą się brawa. Za zdjęcia, które są kapitalne. Za muzykę (kto by się spodziewał, że do rodzimej produkcji będzie śpiewać Lisa Gerard - tak, tak, ta sama co do Gladiatora). Ogólnie za całokształt.
A jak już pobiłem trochę braw, to teraz mogę pomarudzić.


Kilka dobrych dialogów (szczególnie ten z Wielkim bratem) to niestety trochę mało bym mógł bliżej poznać postacie żołnierzy, dość szybko wrzucani jesteśmy w akcję i widzimy jedynie ich zmęczenie, wkurzenie, determinację. Telefony do rodziny to trochę mało, bym dowiedział się trochę więcej o ich psychice, o tym co nimi kierowało gdy wyjeżdżali na misje (czy tylko kredyty i chęć zarobienia???).

Więcej miejsca w scenariuszu poświęcono (choć nie wprost, ale jakby mimochodem) temu by pokazać mizerię naszego kontyngentu - żołnierze sami budują na pojazdach barykady z desek, kamizelek kuloodpornych, oklejają to taśmą... Jedna wielka prowizorka, która budzi zdumienie i rozbawienie koalicjantów. 

Wszystkiego uczą się trochę na własną rękę, na miejscu. Bo kto się nie uczy, kozakuje, ten po prostu ginie. Tu nikt nie traktuje Amerykanów, czy Polaków jak zbawców, ich obecność raczej drażni. Oficjalnie mieli się głównie zajmować szkoleniem irackich oddziałów, po to by one mogły same zaprowadzać porządek. Nawet w bitwie, o której opowiada ten film, obronie budynku administracji przed szyickimi bojówkami, oficjalnie Polacy wcale nie brali udziału. Nasz rząd nie chciał drażnić opinii publicznej, informacjami że nasi pojechali na wojnę - przecież to miała być misja "stabilizacyjna". Reżyser Krzysztof Łukaszewicz (podobno nawet nie ma studiów filmowych, więc tym większe brawa dla niego) nie chce jednak wikłać się w politykę i rozważania nad sensem naszej obecności w Iraku. Chce oddać hołd żołnierzom, którzy postawieni w trudnej sytuacji nie dali ciała. I w nieludzkich warunkach pokazali, że nie trzeba przestać mieć ludzkich odruchów (jak obejrzycie będziecie wiedzieli do czego nawiązuję). I to mu się udaje. 

Właśnie w stylu amerykańskim - bohaterowie pozostawieni sami sobie, ale walczący do końca. I nawet gdy odmawia się im potem chwały zwycięzców, nie skarżą się. Wykonali rozkaz. Biało czerwona na maszt. Jak dla mnie szkoda, że tak mocno pominięto udział Bułgarów, którzy walczyli ramię w ramię z naszymi. I był chyba ich równie liczny oddział. Mieli zapasy na 48 godzin, musieli bronić się dwa razy dłużej. Mimo ostrzału zginął chyba tylko jeden żołnierz, natomiast straty wśród Irakijczyków były ogromne (w końcu to cywile, którzy łapali za broń). 

 

Aktorstwo może przemilczę, bo nie bardzo chcę się do niego odnosić. To co zostaje w głowie to sceny walki, paraliżujący strach i dylematy gdy musisz strzelać do dzieciaków, którzy chcą cię zabić, bo ktoś ich namówił do walki. Czy gdybyśmy to my mieli na karku obce wojska nie rozumiejące naszych realiów i kultury, patrzylibyśmy na to wszystko tak samo?
Patosu nie ma zbyt dużo (ale i tak ciut drażni), sama fabuła jakoś emocji wielkich nie budzi, ale trzeba to przyznać - takiego kina gatunkowego chyba jeszcze nie mieliśmy. I to na dobrym poziomie. Jest pazur.