Robin Hood, czyli ile Robina w Robinie i półtora roku blogowania

Ileż to już razy mieliśmy okazję oglądać na ekranie tego bohatera? Niby ekranizacji wiele, ale ja w głowie mam i tak tę z lat 80-tych, serialową i z muzyką Clannad. Teraz za Robin Hooda zabrała się sam Ridley Scott. I podszedł do tego bardzo interesująco trzeba przyznać. Skoro widz wciąż porównuje i trudno go zaskoczyć, to zafundujmy mu po prostu inna historię - a może tak pokazać to co było zanim nasz bohater został banitą pomagającym biednym i łupiącym bogatych?

Porównania i tak będą - bohaterów przecież mamy tych samych, ale skoro czas i przygody zupełnie inne, więc przynajmniej można fantazjować do woli. Nieważne realia historyczne (a tu jak to często bywa twórcy poczynają sobie nieźle począwszy od walk we Francji i uśmiercenia tam króla Ryszarda), ważne żeby się coś działo, żeby był jasny podział na dobrych i złych (bo inaczej widz się nie połapie). No i wątek miłosny też niezbędny. 

A skoro to wszystko już jest i na ekranie zadbano o plenery, stroje i przystojniaka w roli głównej (Russell Crowe) to nikt nie powinien marudzić tylko płacić kasę za bilety, tudzież płyty. A ja pozwolę jednak sobie pomarudzić. Już nawet nie chodzi o ten romans, który płomienny jest tak bardzo jak ognisko po trzech dniach deszczu. Nie chodzi o tą akcję, która ciągnie się jak makaron bez odrobiny sosu. Nie chodzi nawet o samą historię, czyli przybycie Robina do Nottingham i udawanie tam jej męża i pana na włościach. To co jakoś najbardziej mnie uwierało to, że w tej historii zabrakło tego co tak wszyscy w Robinie lubiliśmy - odrobiny humoru, przycierania nosa szeryfowi i jego wojskom, tych przygód i napięcia jakie towarzyszyło im w "działalności" leśnych ludzi. Tu wrogiem są Francuzi, zagrożony jest cały kraj, a Robin ma robić za narodowego bohatera, który zjednoczy całą wyspę do obrony przed najeźdźcą. Takie połączenie Gladiatora, Spartakusa (nawet wołanie o takie sama prawa dla wszystkich jest - normalnie niczym Lenin) i jeszcze z dodatkiem patosu, patriotyzmu i wrażliwości na biedę innych. 

No dobra - są chwile gdy się to jako tako ogląda. Gdy przymkniemy oczy na jawne kretyństwa (np. lądowanie niczym w Normandii, szkoda, że czołgów zabrakło) to można ostatecznie jakoś te 2,5 godziny przemęczyć. Ale u mnie podobnie jak w przypadku Sherlocka Holmesa w wydaniu Ritchiego myśl jedna - to już nie ten sam bohater, nie ta historia, a i ikry, oryginalności w tym zabrakło (czego Holmesowi odmówić nie można).     

Dla mnie jednak rozczarowanie. Nawet jako przygodówka nie powala na kolana, zwłaszcza jeżeli się pomyśli ile w niego wpompowano kasy...

No i skoro to jest początek historii o słynnym banicie to jak nic czeka nas kontynuacja i "prawidłowe" przygody słynnego banity. Wyjdzie lepiej? Cholera Crowe raczej nie odmłodnieje...

Wczoraj zorientowałem się, że właśnie minęło półtora roku blogowania. Jej, to ponad 500 notatek różnorakich. Na torty, świętowanie, podsumowania okazja nie jest może wielka, ale i tak wzruszenie małe jest. Jak wracam do archiwum to okazuje się, że niektórych rzeczy sam bym nie pamiętał gdyby nie te zapiski. Ale gdy widzi się potem różne tytuły np. w programie tv, to od razu część się przypomina - np. polecam Wam dziś wieczorem świetnych Debiutantów!

Wyzwalam się powoli z nałogu przyglądania się statystykom, oczekiwania na każdy komentarz, bo też coraz więcej mam radochy z tego co się zadziało poprzez pisanie tych notatek, nie tylko sam blog jest istotny, ale to, że dał on sporo pozytywnej energii. Kto wie dokąd mnie ona jeszcze zaprowadzi...
Pisać pewnie będę tak jak dalej - nie zawsze może profesjonalnie, ale zawsze do siebie, nie zawsze z sensem, ale mam nadzieję, że serca w tym nie zabraknie. Kiedyś proszono mnie z filmwebu bym doszlifował swoje notki, by można było je tam zamieszczać jako oficjalne recenzje. Cóż z jednej strony ambicja podłechtana, ale jakoś czasu wciąż braknie - wolę swój notatnik i czas by coś czytać, oglądać, słuchać, niż walkę o tytuły stałego współpracownika, recenzenta. Może kiedyś. Jeszcze parę lat pisania i czytania innych to może się tego nauczę. A póki co może nieporadnie, ale przynajmniej u siebie - nikogo nie zmuszam do czytania...

Wciąż robię trochę porządków na blogu, m.in. uzupełniam notki gdzie nie było recenzji, a jedynie np. jakiś konkurs - nie zdziwcie się więc, że część notek się zmienia, łącznie z tytułem. Wczoraj pojawiły się w ten sposób: Nadzy Mike'a Leigh oraz Breaking news. Cały czas zachęcam do zaglądania do rożnych notek - jest tego tyle, że spokojnie można znaleźć coś wartego uwagi lub chociaż dyskusji.

Ale pewnie Was zastanawia o co chodzi z tą okładką książki Hornby'ego i konkursem.
Tak, tak znowu będę książki rozdawał! Tym razem umówmy się następująco - konkurs trwa caaaałe wakacje (ale te szkolne, a nie studenckie), ale nagród będzie na pewno więcej niż jedna. W zależności od ilości chętnych wylosuję grupę zwycięzców i każdy z nich będzie mógł wybrać nagrody z worka. Od tego ile ich będzie w dużej mierze zależy też od Was. Wystarczy się zgłosić poniżej tej notki - warunek tylko jeden musicie napisać co teraz czytacie i jak Wam się podoba :) Niech to będzie taka mała wakacyjna polecajka. Z ciekawością będę tu zaglądał. Pierwszą nagrodę - widzicie obok - książka "Był sobie chłopiec". A kolejna pojawi się gdy zgłoszeń będzie więcej niż 10 - jak dam radę to każde 10 osób będę motywował kolejną nagrodą. Warto więc puszczać info dalej, reklamować i zapraszać znajomych... I trzymać kciuki cobym nie zbankrutował.

Po dołożeniu trzeciej nagrody - worek wygląda tak