Podróże konika morskiego, czyli tata na wychowawczym

Kolejna notka, która będzie przez mnie modyfikowana, ale co tam - teraz pewnie ważniejsze będą dla Was informacje o rozdawajkach (wszystko na zakończenie), a docelowo zostanie tu sama recenzja.

To druga książka Sabacha, która wpada w moje ręce (poprzednia recenzja tutaj), tym razem bezpośrednio dzięki wydawcy, czyli Wydawnictwa Afera (podziękowania!). Autor więc już ze swoim ironicznym stylem mnie tak bardzo nie zaskoczył, ale podoba się nie mniej niż za pierwszym razem.

Podróże konika morskiego to pisane w formie dziennika wspomnienia (pewnie okraszone sporą dawką własnych doświadczeń) ojca, który idzie na urlop "tacierzyński", by pomóc żonie, która chce robić karierę naukową. Teraz w sumie nie ma w tym nic bardzo dziwnego, ale w końcówce lat 80-tych budziło to raczej spore zdumienie, było odbierane jako poświęcenie, dziwactwo. Jak podjęcie takie decyzji wpływało na psychikę obojga, na relację między małżonkami, jak wyglądał taki "zwyczajny" dzień ojca z małym dzieckiem, co sprawiało największa trudność, tego wszystkiego możecie dowiedzieć się z tej niegrubej książeczki.

Początek mnie rozbroił świetnym pokazaniem pewnych sterotypów w myśleniu, zamiany ról, tego jak po luzackim początku bohater wchodzi w rytunę tych samych czynności, jak zmienia się jego życie prywatne, widzenie świata, tematy do rozmów. Zaśmiewałem się w wielu miejscach np. spacerów na plac zabaw i marzeń o podrywaniu młodych mam, oczekiwań na powrót żony z pracy, tego jak nagle zaczął porównywać swoje dziecko z innymi. Ale ileż w tych zabawnych fragmentach jest świetnie uchwyconych realiów. Wystarczy odwrócić role i nagle mężczyzna w tym co czyta odkrywa świat emocji i przeżyć, które może były dotąd dla niego kompletnie niezrozumiałe - gdy dzieckiem zajmuje się kobieta, wszystko wydaje się naturalne, na miejscu, a artykułowane potrzeby są "przesadzaniem", albo humorami. Jak łatwo żona bohatera wchodzi w ten sam schemat - niby cały czas twierdzi, że rozumie męża, ale wciąż odnosimy wrażenie, że są to jedynie deklaracje (i pozwala sobie na żarty, że kobieta w jego sytuacji jeszcze pierze, prasuje itp.). 

Nasz bohater nie protestuje, nie walczy z tą sytuacją jaka wytworzyła sie w domu, choć jego świadomość obejmuje już refleksją pewne zmiany dokonujące się w jego psychice. Coraz bardziej zamyka sie w swoim świecie, zacięciu, że podoła nie tylko opiece nad synem, ale nawet weźmie na siebie dodatkową próbę dorobienia do budżetu domowego (nocnym stróżowaniem). Dzięki dziennikowi możemy być świadkami jego wahań nastrojów, jego słabszych i lepszych chwil (świetnie uchwycone trudności radzenia sobie z własną agresją gdy dziecko sprawia nam "kłopoty"), nadziei, rozczarowań, zazdrości. I im dalej w posuwamy sie w lekturze to uśmiech znika nam z twarzy. Nadal są to obserwacje bardzo ironiczne, trafne, ale też zdajemy sobie sprawę, że przez to jak bliskie są one realiom, przestały one być zabawne.
     

"Eskimosi mają pewien przyjemny zwyczaj. Kiedy jeden Eskimos zrobi coś drugiemu Eskimosowi, sądzi się ich tak: obaj muszą o przygodzie, która doprowadziła ich do powództwa, opowiedzieć. A niewinny jest ten, kto lepiej ją opowie". (str. 132)

Wsłuchajcie się więc w tę opowieść ojca - szczerą, czasem przecież nie stawiającą go wcale w tak dobrym świetle, momentami bolesną, ale też wyzwalającą. Cholera - książka pisana w latach 90-tych o czasach jeszcze wcześniejszych, ale pewne mechanizmy, dylematy, lęki, trudności, mentalność nadal przecież pozostają takie same. Kto powiedział, że rodzicielstwo jest sielanką? Do tego się dojrzewa, ale warto to robić razem...

Zabawne i gorzkie zarazem. Ale przede wszystkim niegłupie. I dlatego spokojnie można polecić nie tylko fanom literatury czeskiej.

Książkę Sabacha przeznaczam dla Was - niech wędruje dalej i niech kolejne osoby zarażą się tą literaturą. Kto chętny? Wystarczy wpisać się pod tym postem, ale tym razem małe utrudnienie - proszę Was o jakieś słówko lub zdanie po czesku (dowolne) abyśmy przy okazji się troszkę poduczyli :) Tylko te posty będą brane pod uwagę! Jak zwykle gdy wpisujecie się anonimowo proszę pamiętajcie o e-mailu! Banerkiem niech będzie okładka książki, porszę o reklamę konkursu, ale bez takowego obowiązku :) Czas - do środy 11 kwietnia do godziny 12.00

A teraz rozwiązanie rozdawajki z Sherlockiem - doliczyłem się 25 osób chętnych i los uśmiechnął się do: Isadory i do DesperateHouseband. Ale ponieważ już w komentarzu dostałem od niego informację iż jest zaintersowany jedynie jedną książką to w takim razie wydzieliłem jeszcze jeden pakiet i wylosowałem Joannę! Gratulacje! Zaskoczyliście mnie tym, iż tyle osób nie czytało tej klasyki, że wiele osób nie pamięta dawnych ekranizacji, a jedynie najnowszą produkcję BBC i Ritchiego. Ach - jedynie Kasia wspomniała o filmach z Brettem, które i ja pamiętam z dzieciństwa (a może ktoś widział radzieckie wersje przygód detektywa?). To zupełnie inna bajka. Dlatego dziękuję Wam wszystkim za zgłoszenia, ale szczególnie Kasi i Monotemie za uśmiech jaki wywołały Wasze komentarze. Muszę pomyśleć nad czymś specjalnym dla Was...