Wichrowe wzgórza, czyli wywiało, zawiało

Dziś rozwiązanie rozdawajki (na koniec) i parę słów o kolejnej ekranizacji Wichrowych wzgórz. Ale zanim o tym to jeszcze kilka słów remanentu - wciąż staram archiwizować na bieżąco rózne rzecz, aby panował tu porządek, ale trudno stwierdzić abym do końca był zadowolony z wyglądu bloga. Wciąż pewnie będę szukał jakiejś formuły na zmiany, może Wy coś podpowiecie? Odwiedzin sporo, obserwatorów już 100, ale komentarzy pewnie jak każdy z piszących chciałbym więcej :) Na razie rozpoczynam eksperyment, czyli wejście na Facebook - daje trochę wiecej mozliwości niż am blog i kto wie może to będzie jakiś krok, który da mi troszkę nowych pomysłów. Zapraszam do odwiedzania i współtworzenia: http://www.facebook.com/NotatnikKulturalny

A na dziś notka długo odkładana, bo film widziałem na pokazie prasowym już parę tygodni temu. Ale trudno mi było zabrać się do pisania, wolałem to trochę odłożyć, by przemyśleć sobie to na chłodno. Już nawet nie chce mi się liczyć, która to ekranizacja tej powieści Emily Brontë, tym razem miało być nowocześnie, odważnie, aktualnie. Co z tych zapowiedzi zostało. Ano moim zdaniem niewiele - wywiało je, zawiało i całość lepiej żeby może zasłoniły mgły wrzosowisk Yorkshire.

Pewnie sporo kontrowersji budzić będzie już choćby to, że po raz pierwszy jednego z bohaterów, czyli Heathcliffa, który w książce miał być cyganem, tu gra ciemnoskóry James Howson. Cała historia miała by mieć więc podłoże rasistowskie? Przypomnijmy tło powieści: chodziło o rodzące się uczucie i fascynację między przygarnietym biednym sierotą i jedną z jego "przyrodnich" sióstr. Ponieważ rodzina była dość zamożna chodziło głównie o pokazanie miłości, która wznosi się ponad podziałami klasowymi. Tu ewidentnie akcenty idą w inną stronę. Kolejne różnice? Choćby język i pewnego rodzaju dosłowność, naturalizm, brutalność pokazywanego życia. Jeżeli spodziewacie się kina kostiumowego to na pewno muicie zapomnieć w tym wypadku o pięknych salonach, dworkach i pałacach, strojach i balach :) 

Andrea Arnold zrobiła film pełen dziwnego nastroju, zdjęć przyrody, które momentami dominują nad całą historią i nadają jej dziwnie depresyjnego klimatu, w mrocznej, chłodnej i troszkę brudnej estetyce. Bez muzyki, prawie bez dialogów, one służą jedynie jako pewien drogowskaz abyśmy się połapali w całości historii, dużo bardziej liczą się tu spojrzenia, gesty, emocje, których się jedynie domyślamy. W pierwszej części gdy bohaterowie są młodzi, ciekawie poprowadzono wątek ich relacji, wspólnych wędrówek przez wrzosowiska, te nieporadne, ale pełne buzujących emocji chwile gdy są razem. Potem gdy są już dorośli mam wrażenie, że cała ta chemia niestety znika. Miało aż drgać od erotyzmu, aby ekranizacja była atrakcyjna dla młodych widzów, ale jak dla mnie to jest kompletnie nieczytelne. I nie chodzi tu tylko o brak scen erotycznych i "szał ciał", ale o to, że nasi bohaterowie są kompletnie niezrozumiali w swoim postępowaniu, już nawet trudno to nazwać brakiem konsekwencji, ale po prostu dziwnym szaleństwem - coś bym chciał, ale tego nie robię, za to czynię coś odwrotnego oczekując reakcji z drugiej strony. To wieczne powracanie pod okna, niczym zdesperowany podglądacz, a gdy już się spotkamy udawanie wyniosłego, nie uleganie emocjom... Choć nie brak w ich grze emocji, to kompletnie brak w tym czytelności, namiętności, to dziwna gra dwojga szaleńców, którzy uparli się by nie pozwolić sobie na szczęście. Tak to widzę i aż pewnie sięgnę bo starsze ekranizacje by sobie porównać wrażenia. Tu z melodramatu pozostało niewiele. Bardziej to przypomina kino psychologiczne, rozważania egzystencjalne, niż osadzoną w historii opowieść o miłości, która nie była akceptowana. Zamiast miłości możemy raczej zobaczyć okrucieństwo, cierpienie, pożądanie prowadzące do szaleństwa. 

Dziwny film. Gdyby nie zdjęcia to moja ocena byłaby pewnie jeszcze bardziej surowa. A tak? Chyba jednak tylko dla smakoszy, wytrawnego widza,  dla tych, którzy lubią kino artystyczne, eksperymenty i potem dyskusje nad tym czy takie wersje oddają jeszcze wymowę oryginału. Na pewno odważne, bo wychodzi poza sztampowe odtworzenie historii. A czy się udało - to zostawiam interpretacji tych, którzy zobaczą. Jak dla mnie nie, ale za tydzień możecie się przekonać sami w kinach.

Za umożliwienie zobaczenia filmu dziekuję firmie Gutek Film.

Rozdawajka filmowa - króciutko: chodziło oczywiście o najnowsze dzieło Almodovara "Skóra, w której życję". Za płytę dziękuję firmie Gutek Film, a los uśmiechnął się do Malwiny. Gratulacje - dla Ciebie cały pakiet z 4 filmami i bardzo się cieszę, bo pamietam, że gdy zaczynałem Twój blog był chyba jednym z pierwszych, które traktowałem jako te "zaprzyjaźnione" :)