Są takie obrazy, które wymagają dużego skupienia, pełne ukrytych znaczeń, myśli, których trzeba się doszukiwać zarówno w obrazach, jak i w słowach, które na pierwszy rzut oka wydają się pełne frazesów. Turecki reżyser Nuri Bilge Ceylan jest na różnych festiwalach zawsze hołubiony za takie właśnie filmy. Moja znajoma określiła "Pewnego razu w Anatolii" jako najnudniejszy obraz świata, ciekaw jestem więc co by powiedziała o nagradzanym "Zimowym śnie". To po prostu kino, które trzeba lubić, oglądać uważnie i potem jeszcze układać sobie różne obrazy i własne refleksje przez czas jakiś.Gdyby oglądać ten obraz pobieżnie, to pewnie też by znudził, zostały by w głowie niesamowite zdjęcia budynków w skałach, ta surowa sceneria zimowa. Kurort? Miejsce prawie odcięte od świata, gdzie można w ciszy medytować. To właśnie tu, w centralnej Anatolii, w górach Kapadocji, niewielki hotel prowadzi emerytowany aktor Aydin. Poważany przez okolicznych mieszkańców, sam traktując ich z wyższością, siedzi nad swoim najważniejszym dziełem: historią teatru tureckiego. Mistrza trzeba szanować, nie przeszkadzać mu, doceniać na każdym kroku, bo nie daj Boże się obrazi i wyjedzie do stolicy.
Spodziewamy się, że coś się wydarzy, że konflikt musi wybuchnąć, ale to nie o to chodzi reżyserowi. Dla niego najciekawsze zdaje się jest pokazanie tego całego piekła myśli, przypuszczeń, żali, które kotłują się w głowach. Jak bardzo one na nas wpływają?
Kto ma ochotę doszukiwać się nawiązań do Czechowa, Dostojewskiego, szukać kluczy tej opowieści. Proszę bardzo - ponad trzy godziny surowej opowieści w równie surowej scenerii.
Ja chyba wolę Farhadiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz