Robbie Williams - Swings both ways, czyli nieśmiertelny urok standardów

Nie potrafię się powstrzymać. Zwykle piszę o jakiejś muzie przynajmniej po przesłuchaniu całości, a tu od pierwszego utworu tak maną buja, że natychmiast postanowiłem zrobić notkę. Mówcie co chcecie - że to kiczowate, że odtwórcze, że nic trudnego zagrać i zaśpiewać takie standardy... Ale do cholery, buja i kręci mnie tak, jak mało co z rzeczy współczesnych. I na imprezę, i do autka, i do słuchania w biurze (o ile możesz pracować gdy nogi ci chodzą), po prostu na każdą okazję polecam tą płytkę. Energia niesamowita!  

I jacy goście! M.in. Lily Allen, Michael Buble, Kelly Clarkson. Czuje się, że wszyscy chyba mieli przy nagrywaniu niezłą frajdę. Ale w końcu takie klimaty mają naprawdę w sobie tyle uroku, jakiś klasyczny sznyt, piękno i elegancję (np. ballady), a gdy bigband się rozkręci to tak jakbyśmy wchodzili do wehikułu czasu i przenosimy się na jakąś imprezę wiele, wiele lat w tył. 

I jazz i swing. I cudowne trąbki i fortepian i piękne partie na smyczkach. Ach co za klimat! Trochę może zgrzytają kawałki zahaczające o operetkę (np. No one like a fat pop star), ale takich słabszych chwil jest tu naprawdę niewiele.
Mamy i klasyki, ale w odróżnieniu od poprzedniego swingującego albumu Williamsa (“Swing When You’re Winning") , tym razem jest tez kilka nowych utworów skomponowanych wraz z Guyem Chambersem (on też jest producentem płyty).  

Lekkość, wdzięk, melodie... Dobrze, że są artyści, którzy przypominają taką muzykę i robią to z taką klasą. 

Całości wysłuchałem legalnie na deezer.com - tam wersja płyty rozszerzona o 3 numery, w porównaniu do tego co u nas w sklepach. A na płycie znajdziecie też video do kilku utworów. Idealny prezent na Mikołajki!