Lęk wysokości, czyli ojciec i syn

Pisząc różne notki, wciąż łapię się na tym, że nie potrafię wyrazić różnych emocji i wrażeń w jakiś skondensowany sposób. Dziś taką mamy rzeczywistość medialną, że 90% odbiorców ogranicza się do czytania nagłówków i wszystko co ma więcej niż jeden akapit (i to nie za długi) powoduje zniechęcenie. A u mnie nawet jeżeli próbuję ograniczyć się do kilku zdań, potem wychodzi elaborat. Tak mam trochę też z tym filmem. Z jednej strony poruszającym, a z drugiej strony mam wrażenie, że trochę przekombinowanym.

Reżyser Bartosz Konopka w wywiadach wspominał o tym iż ta historia jest oparta na jego osobistych przeżyciach i to się trochę czuje. W tym filmie emocje i chwile uchwycone w kadrze maja większe znaczenie niż próba oceny całości fabuły, czy też doszukiwania się historii, która ma początek, środek i koniec.

Oto Tomek - młody dziennikarz telewizyjny, któremu zapowiada się coraz większa kariera - ma nowe mieszkanie w Warszawie, piękną dziewczynę, wydawałoby się człowiek sukcesu, któremu nic do szczęścia nie brakuje. Ale jednak jest coś co go uwiera. Jego ojciec, od lat chorujący na schizofrenię i trochę wyparty ze świadomości, trafia do szpitala psychiatrycznego w ciężkim stanie. Wyrzuty sumienia? Chęć pozałatwiania różnych spraw (choćby mieszkaniowych)? A może jednak tęsknota, jakaś więź i wspomnienia relacji z dzieciństwa ciągną Tomasza na Śląsk do ojca. Dużo go to będzie kosztowało, jeździ w tę i z powrotem coraz bardziej rozbity, bezradny, ale wciąż coś ciągnie go z powrotem. Mimo trudności w kontakcie, mimo kłopotów jakie bierze sobie na głowę, odkrywa, że w tym chorym człowieku wciąż przecież tli się pragnienie miłości. Obaj uczą się na nowo budować relację - bez udawania, bez lęku, a Tomasz przestaje uciekać przed odpowiedzialnością (albo sobie po raz pierwszy uświadamia lęk przed nią). Obaj zagubieni uczą się na nowo nawiązywania kontaktu, bliskości, szukają na nowo sensu życia...    

Aktorstwo Dorocińskiego i Stroińskiego (genialna rola), trochę rwany styl opowiadania i pewne sceny, które sprawiają, że film zapamiętam na długo. Można wybaczyć pewne niedociągnięte wątki, mielizny, bo w warstwie psychologicznej to co dzieje się między nimi dwoma wypełnia bez reszty ekran.