Girls, czyli znowu seks w wielkim mieście

Mam problem z tym serialem. Nie wiem po prostu jak mam go traktować. Jako głupawą i zwariowaną komedię gdzie bohaterowie nie muszą zachowywać się zgodnie z jakimikolwiek normami, czy też jako obraz bardziej na serio, który pokazuje nam dzisiejszych 20-30 latków i ich świat (nawet jeżeli nieco w krzywym zwierciadle). Mówi się o tej produkcji HBO jako o współczesnej wersji "Seksu w wielkim mieście", bo mimo różnicy wieku bohaterek znajdziemy tu sporo odniesień. Na pewno porównywanie z serialami o nastolatkach (np. 90210) nie bardzo mają sens - tu mimo niedojrzałości, pewnego zagubienia bohaterki prowadzą w miarę samodzielne życie, mieszkają poza domem i same się utrzymują. A, że wychodzi im to tak a nie inaczej to już inna sprawa.

Dlaczego mam problem? Nawet nie dlatego, że mnie szokuje w warstwie obyczajowej (wszak po Californication trudno żeby czymś zaskoczyć). Ja po prostu stwierdzam, że chyba już tego pokolenia nie rozumiem. Ich sposobu myślenia, wartości, tego co dla nich ważne, czym żyją, co jest dla nich problemem. To dla mnie równie abstrakcyjne jak oglądanie filmu o jakiejś odległej cywilizacji. 

Cztery młode dziewczyny, ani jakoś super atrakcyjne, imające się różnych prac i próbujące się utrzymać w wielkim mieście, które je przyciągnęło. Pewnie miały jakieś swoje marzenia, plany, ale w tej chwili żyją trochę z dnia na dzień, bo przekonały się, że o sukces, karierę wcale nie jest łatwo. Łapią się staży, szukają pracy, kłócą się o rachunki by zapłacić za mieszkanie. Są zwyczajne. Przynajmniej takie się wydają. Poza tym żyją imprezami, przygodnymi związkami, pogaduchami z przyjaciółkami - w ich świecie od analizowania kto jaki jest w łóżku do decyzji by się o tym przekonać jest mniej niż minuta. 

Wyzwolone, otwarte, ale jakoś mam wrażenie, że w tym świecie wcale nie są szczęśliwe. Przecież ta otwartość często obraca się przeciwko nim, bo faceci tylko cieszą się z tak postawionej sprawy. Wciąż tęsknią za bliskością, za poważnym uczuciem i związkiem, ale też boją się go, lękają zaangażowania i przed tym uciekają. 

Komedia? Raczej nie. Bo przecież w tych krótkich odcinkach, wszystkich dialogach i zabawnych sytuacjach jest sporo goryczy. Jak tu się śmiać z kogoś kto wyprowadził się od rodziców, ale oczekuje, że będą go utrzymywać, z kogoś kto się trochę pogubił i działa pod wpływem chwilowych emocji, kto nie potrafi podejmować racjonalnych decyzji, kto jest zmienny bardziej niż światła na skrzyżowaniu itd.

Oglądam.
Bo jeżeli jest choćby cząstka prawdy w tym obrazie na temat tego co siedzi w głowach dzisiejszych dwudziestolatków, to będę być może lepiej mógł zrozumieć wybory mojej córy za lat kilka.