Beirut - The Rip Tide, czyli czy pamiętacie zdolnego dwudziestolatka?

Uwielbiam Beirut od pierwszych nagrań, odkrywanych z tego co pamiętam dzięki radiowej trójce. Ta niesamowita nostalgia, jaka jest w muzyce Zacha Condona (pierwszą płytę nagrywał w wieku 20 lat zupełnie sam w swoim domu), te cudowne melodie, klimat i moje ukochane dęciaki. Ominął mnie koncert w Warszawie, ale potem długo siedziałem przed kompem oglądając nagrania ze Stodoły. Ich muzyka to podróż przez świat, przez różne regiony i ich muzykę, a jednocześnie nadanie im własnego brzmienia - były porywające Bałkany, taneczny Meksyk, roztańczony Paryż. Wciąż wracam do ich różnych nagrań, ale dziś o najnowszej płycie. A The Rip Tide jest...

No właśnie. Jaki? Trudno tym razem wskazać konkretne inspiracje w regionie świata. Ta płyta jest eklektyczna, może nie wnosi nic nowego do jego twórczości, ale też jest dokładnie tym za co tak wielu słuchaczy pokochało Beirut. Folk, ale nie klasyczny, który kojarzy nam się od razu z konkretnym stylem, aranżacją. Te wszystkie ukulele, trąbki, rogi, smyczki mają tu swoje bardzo ważne miejsce, ale są przede wszystkim by tworzyć pewną harmonię z głosem wokalisty. Jego styl śpiewania jest rozpoznawalny po pierwszych dźwiękach.

Troszkę oldschoolowo, bo nawet jeżeli Zach Condon wykorzystuje instrumenty klawiszowe, to wcale nie znaczy, że nagle zrobi się super nowocześnie i popowo. Jest w tym jakaś melancholia i choć w dużej dawce Beirut staje się ciut monotonny (znam takich, którzy po dwóch numerach mówią, że to zawodzenie) to ja nie ukrywam, że często przy tej muzyce odpływam. Magia. Nawet jeżeli troszkę oszukana, bo facet jest niczym Copperfield - po prostu potrafi czarować czerpiąc inspirację z innych, a potem dorzucając do tego jakiś nostalgicznie śpiewany tekst. Folk już nie ten autentyczny, ale przetworzony, by słuchacz za oceanem mógł czuć się jak w domu, ale z odrobiną egzotyki.        

Jedynie pół godziny muzyki. Spokojnej, kołyszącej, takiej, która potem się snuje za Wami i nuci się ja pod nosem. Płyta niezła, ale ja chyba powoli jestem już znudzony. I wolę ten żywioł z pierwszych płyt i zachwyt jaki mi wtedy towarzyszył.