Wallander, czyli która wersja lepsza?

No właśnie - co takiego jest w tych powieściach Mankella, że tak fascynują i doczekały się już nawet nie jednej, ale kilku wersji serialowych? Ciekawy bohater? Ta atmosfera i chłód jaki bije nie tylko z krajobrazów, ale nawet z wnętrz? Jak to oddać w obrazach?

Pisałem jakiś czas temu o wersji brytyjskiej, którą bardzo lubię. A na dziś parę słów o skandynawskiej produkcji - jakiś czas temu upolowałem kilka odcinków by trochę ogarnąć go jako całość (choć wymiękłem już po jednym odcinku). Rozczarowanie. I to spore. Wydawałoby się, że Szwedzi najlepiej będą potrafili wydobyć z powieści Mankella to co najbardziej fascynujące. Tymczasem otrzymujemy przeciętny serial, prawie bez napięcia, bez atmosfery, z dziwnie drętwymi postaciami i ze sporymi zmianami w stosunku do treści książek (np. dziwny wątek niełatwych relacji detektywa z córką, którą wepchnięto na ten sam posterunek jako policjantkę). 

Wallander zawsze był dla mnie trochę typem samotnika, wiecznie zmęczonym, zniechęconym. Jego intuicja często prowadziła go na trop rozwiązania samotnie, czasem obrywa po głowie, zapomina o ważnych szczegółach, ale wciąż poświęcony jest sprawie, koledzy muszą go zmuszać od odpoczynku... Tu owszem jego ekipa fruwa po mieście, coś tam odkrywa, ale sam Wallander prawie cały czas siedzi za biurkiem i podsumowuje pracę innych, dopiero w finale rusza by zamknąć sprawcę i dochodzenie...

Drażni mnie i brak oryginalności w samym klimacie filmu (bo przecież sprawy nie są zbyt rozbuchane i to nie trupy były u Mankella najciekawsze), ale i sam bohater. Trudno go polubić, jest jakiś taki misiowaty, rozlazły, a wcale nie widać w nim tej charakterystycznej depresyjnej nuty, syndromu samotnego wilka, który stracił złudzenia. Owszem - profesjonalista, ma doświadczenie, ale nudny i przewidywalny aż do bólu. Branagh w wersji brytyjskiej moim zdaniem ciekawszy  i bardziej pasujący do tej roli. Większość spraw i tak rozwiązywana jest trochę przypadkiem, a "profesjonalizm" w prowadzeniu przesłuchań, dochodzenia powinien chyba prowadzić nas do refleksji, że na policję szwedzką nie tyle można liczyć, ale raczej należy się jej obawiać (jej nieprzewidywalności). 

Żeby jeszcze w tym było trochę więcej życia, ale jak dla mnie to propozycja jedynie dla zagorzałych fanów kryminałów i to z zastrzeżeniem, że nie przeszkadza im powolność akcji. Można się ze mną sprzeczać (bardzo proszę i nawet chętnie poznam opinię innych), ale jednak nawet tego skandynawskiego chłodu i mrocznej atmosfery uważam, że więcej udało się uchwycić w produkcji BBC niżeli w tym serialu. Tam klimat budowała i muzyka i zdjęcia. Tu postawiono (no właśnie na co?) na to żeby pokazać nam całą ekipę prowadzącą dochodzenie, ich rozmowy, szukanie śladów. Ale w tym nie ma nic specjalnie wyjątkowego. 

Wyszło moim zdaniem przeciętnie.    

 I dla porównania :)