Okno na podwórze czyli każdy ma w sobie coś z podglądacza

Oczy się już trochę kleją ze zmęczenia, ale wolę sobie posiedzieć dłużej niż potem mam się przewracać z boku na bok. Zacząłem oglądać "Strasznie głośno, niesamowicie blisko" i kusi by obejrzeć do końca. A więc szybka notka na dziś. Tym razem coś z klasyki. Alfreda Hitchcock mistrzem był - chyba nikt nie zaprzeczy. Rzeczy robione przez niego odmieniły kino i do dziś mogą być szkołą dla innych. A czy dlatego, że to rzeczy "rozrywkowe" to znaczy, że mniej wartościowe? Film ma sprawiać przyjemność, wstrząsnąć, pozostać w pamięci, trzymać w napięciu. Jego filmy spokojnie spełniają przynajmniej jedno z tych kryteriów :) Pewnie do jego filmów jeszcze wrócę, bo to spora przyjemność patrzeć jak bez środków, którymi dysponuje kino dziś - te 50 lat temu robiono filmy równie ciekawe i przykuwające uwagę. W sumie liczy się dobra historia i pomysł. A ten tu jest.

Zdolny fotograf J.B.Jeff Jeffries (James Stewart) łamie nogę w jakimś wypadku i zostaje przykuty do wózka inwalidzkiego. Facet, który uwielbia bycie w centrum wydarzeń, adrenalinę, teraz siedzi w oknie i jego jedyną rozrywką w niesamowicie upalne dni jest podglądanie przez okno sąsiadów. Jego okno wychodzi na podwórze kamienicy, więc obiektów do obserwacji ma całkiem sporo. Odwiedzające go pielęgniarka i jego sympatia wyzłośliwiają się, że z tego podglądactwa nic dobrego nie wyniknie - może mieć z tego powodu jedynie kłopoty. I jakby wykrakały.
Jeffries zaczyna podejrzewać, że w jednym z mieszkań naprzeciwko pewien akwizytor zamordował swoją żonę. Ale jak to udowodnić gdy siedzi się w domu, a wszystkie poszlaki zaprzeczają, że coś takiego miało miejsce. Policja, mimo, że ma tam znajomych mu nie wierzy.

Film naprawdę trzyma w napięciu, mimo, że ma niewiele "akcji" - gdy ona na koniec się zaczyna rozkręcać, to dla nas jest to raczej zabawne niż sensacyjne (przyspieszenie akcji to raczej zabieg niczym z kina niemego i pasuje do komedii, a nie do thrillera). Ale wcześniej? Naprawdę duża przyjemność - kombinowanie czy przypadkiem wszystko nie zakończy się zupełnie inaczej niż byśmy przewidywali, obserwowanie poszczególnych sąsiadów i zastanawianie się, które jeszcze z nich będzie miało związek z tajemniczymi wydarzeniami, zgadywanie czy rzeczywiście morderstwo miało miejsce (bo tego nie wiemy). No i zdjęcia  - widok z okna i wnętrze pokoju - kamera go nie opuszcza nawet na chwilę - czyż to nie zaskakujące rozwiązanie?

Film ma ponad 50 lat, trudno więc by porównywać go z bieżącymi thrillerami. Ale prawdę mówiąc obawiam się, że remake nakręcony współcześnie wcale dużo lepszy nie był. To ja chyba wolę pierwotny pomysł i ten klimacik życia w kamienicy z podwórkiem niczym z Ulicy Sezamkowej.

Ach no i Grace Kelly jako sympatia - zobaczmy jak wyglądały dawne gwiazdy :)