Wierna kopia albo Zapiski z Toskanii czyli miłość jak wino

Uffff wróciłem do domu :) Zmęczony, ale przede mną weekend więc może trochę odsapnę. Powrót wariacki - po raz pierwszy w życiu zostałem złapany na suszarkę i tylko mały cud sprawił, że miły policjant usłyszawszy gdzie pracuję darował mi 300 złotych mandatu i 6 punktów... Sam byłem zaskoczony... W domciu okazało się, że dzieci nieobecność przeżyły (przynajmniej na razie nie odkryłem śladów żadnej katastrofy), a na dodatek powrót do domu okrasiły mi wręczeniem dwóch paczek odebranych od listonosza. Kolejne 5 książek - chyba znowu będzie czas żeby podzielić się jakimś stosem... Ale to już jutro. A dziś na szybko zanim padnę jeszcze parę słów o filmie znanego reżysera irańskiego Abbasa Kiarostamiego, który znany jest pod dwoma tytułami - Wierna kopia, albo też Zapiski z Toskanii.

To bardzo kameralny melodramat, bliższy chyba teatralnym sztukom niż filmowi - po prostu dialog dwóch postaci, które prowadzą ze sobą zawiłą grę, pełną różnych podtekstów, wspomnień, wzajemnych oczekiwań, oskarżeń, pełną wzruszeń i wspomnień. Gdy ich poznajemy wydaje się, że się dopiero spotkali po raz pierwszy. Takie sprawiają wrażenie. Ona - Elle - Francuzka przychodzi na spotkanie gdzie on - angielski pisarz, James Miller promuje swoją książkę poświęconą wartości kopii w sztuce. Ona proponuje mu pokazanie kawałka Toskanii i razem zaczynają wędrówkę przez muzea, kościoły, place, restauracyjki. Ale nie spodziewajcie się tu plenerów, pięknych zdjęć itd.

W pewnym momencie gdy ktoś sugeruje, że wyglądają na małżeństwo, można się pogubić, bo nagle zmieniła się zupełnie ich relacja, a dialogi stały się dużo głębsze i osobiste. Zaczęli się odwoływać do przeszłości swego związku, rozmawiać czy ich małżeństwo ma przyszłość gdy żyją tak daleko od siebie.... Co jest prawdą, a co udawaniem? Subtelna opowieść o tym jak miłość widzą ludzie z bagażem życiowym na karku...

Dziwny i niełatwy film, warto go zobaczyć choćby ze względu na dobrą rolę Juliette Binoche.