Grawitacja, czyli cisza jak w trumnie

Wspominałem już, że tegoroczne Oscary chyba sobie odpuszczę. I nie tylko dlatego, że nie zdążyłem obejrzeć wszystkich nominowanych, a o części obejrzanych nie zdążyłem napisać. Trochę też dlatego, że co roku stwierdzam, że podniecamy się tak naprawdę świętem kina amerykańskiego i filmami w większości przeciętnymi. Jest tyle dużo ciekawszych, bardziej poruszających i inspirujących obrazów kręconych na całym świecie. Wystarczy czasem zmienić kanał w tv, poszukać trochę w recenzjach, rekomendacjach, a nie polegać jedynie na reklamach...
Ale do rzeczy. Obiecałem recenzję Grawitacji i oto jest. Zresztą pewnie pozostałe filmy nominowane też obejrzę i o nich napiszę, ale pozwólcie, że nadal będę polegał na własnych emocjach i nastroju w wyborze tematów :) Może w najbliższych tygodniach coś z kina rumuńskiego, z Rosji, albo ze Słowenii? Się zobaczy. 

A teraz wyruszmy w kosmos.

W kosmos, który jest niezaprzeczalnie piękny, ale też jak pokazuje ten film, wciąż niebezpieczny i dla nas nie do opanowania. Możemy cieszyć się z "małych kroków" w przestrzeni, ale to wciąż raczej mało przemyślane raczkowanie i rozrzucanie zabawek, by potem ze zdziwieniem się na nie nadziać...

Ze względu na to piękno - niesamowite zdjęcia i efekty jest to zdecydowanie obraz, który trzeba oglądać na dużym ekranie. Pewnie zgarnie nagrodę choćby za efekty, więc wykorzystajcie jeszcze najbliższe tygodnie jeżeli jeszcze tego nie widzieliście. 

Szkoda tylko, że poza tym pięknem, niesamowitą ciszą i samotnością jaka uderza nas praktycznie od pierwszych scen, no i efektami gdy akcja przyspiesza, film jest niestety kiepski. Schematyczny i bardzo amerykański. Patos, albo znowu uderzanie w ckliwe tony, masa scen, które wyglądają jakby żywcem wyjęte z innego obrazu i tylko wklejone w scenografię (tak, tak oczywiście świecie wierzymy w to, że nawet przy katastrofie gdy wszystko wokół się rozpada, można wisieć sobie jedną ręką trzymając się jakiejś rury), słabe aktorstwo i niewielkie emocje. No bo przecież podobnie jak kiedyś w "127 godzin" i w prawie każdym filmie zza Oceanu wszyscy wiemy jak ta historia się skończy, prawda?

Prostota tej historii jest ogromna. Dwoje uczestników misji wahadłowca (Sandra Bullock i George Clooney), której zadaniem jest naprawa wiekowego już Teleskopu Kosmicznego Hubble’a, ulega wypadkowi gdy wpadają na nich dryfujące w przestrzeni szczątki jakiegoś satelity. Fruwają więc w przestrzeni kombinując na ile starczy im powietrza i czy będą w stanie dotrzeć do jakiejś stacji kosmicznej. I tyle. Jak to? - zakrzyknie ktoś. Przecież to musi być cholernie nudne. I tu zdziwienie. Bo mimo nawet głupawych scen, czy też przewidywalności i tak się to ogląda z dużą fascynacją. Wszystko dlatego, że twórcy postawili nawet nie tyle na akcję, dialogi, co bardziej na pokazanie dramatu i samotności człowieka w takiej przestrzeni. Gdy tracisz możliwość komunikacji, gdy jesteś zdany na siebie, a wokół tylko ciemność, cisza. Twój oddech i lęk... Ty w zamknięty w skafandrze. Jeszcze nie tak dawno na ziemi, a teraz widzisz ją tak piękną i odległą. Dość klaustrofobiczne, niepokojące i fascynujące zarazem. Niby nie boisz się o bohaterkę, ale i tak chłoniesz to wszystko z ekranu i ciarki trochę przechodzą...