Long way down - Tom Odell, czyli talent do melodii

Gdyby dotarł do mnie jakiś ankieter i spytał jakiej stacji radiowej słucham, to chyba długo bym się zastanawiał nad odpowiedzią. Jeszcze kilka lat temu to było dla mnie istotne - miałem swoje typy, ulubione playlisty, prowadzących i za nic bym nie zmienił częstotliwości. A teraz? Jakoś mam wrażenie, że większość stacji równa poziom i to niestety w dół, coraz mniej oryginalności, audycji autorskich, a w muzyce miło słucha się rzeczy, które już się zna, ale coraz trudniej o nowe perełki muzyczne. A przecież to dzięki jednokrotnemu przesłuchaniu gdzieś jakiegoś jednego numeru odkrywałem takich wykonawców jak Train, Gotye, Coldplay, Beirut. Niektórzy okazywali się artystami jednego numeru/płyty, a inni zostali ze mną na dłużej. W tej chwili więcej informacji i odkryć wszyscy czerpiemy z sieci. Jednym z wyłowionych ostatnio i przemiłych w słuchaniu wykonawców jest właśnie Tom Odell, którego debiut w wersji deluxe (dodatkowych 5 numerów) udało się dorwać. 

Pierwsze skojarzenie - oczywiście Coldplay, choć tu mniej gitar i rocka, a więcej pianina i grania akustycznego. Ale głos młodziutkiego Odella jako żywo chwilami przypomina wokal Chrisa Martina. No i te melodie! Wpadające w ucho i od razu do nucenia - trzeba mieć talent do takich słodkich, harmonijnych i troszkę cukierkowych kawałków, a jednocześnie nie popaść w banał. Czemu u nas tak mało takiej muzy? Czy dlatego, że w knajpach tak rzadko gra się na żywo? Jak macie knajpę - apeluję wstawcie tam pianino! Kto wie czy za parę lat nie zaowocuje to kolejnym tego typu odkryciem, tym razem na naszej scenie muzycznej.

Pogodna muza, emocjonalne teksty o miłości i świetna energia. Zdecydowanie dla mnie dobry czas na odkrycie tej przecież nie najnowszej płyty. Od razu robi się wiosennie i cieplej.

Chwilami jest bardziej melancholijnie, ale dla mnie mocną stroną tej płyty są wszystkie szybsze i bardziej energetyczne lub rozkręcające się numery (choćby jak „Can’t Pretend”, "Hold me").
Ciekawe czy uda mu się utrzymać na fali i podtrzymać zainteresowanie kolejnymi płytami. Bo jak na debiut jest świetnie! Komercja? No owszem, ale do komponowania takich rzeczy okazuje się, że można mieć talent.
Zresztą co ja będę gadał. Posłuchajcie. Piano man i jego muza.