Chłopiec w pasiastej piżamie, czyli czym się różnimy?

Coraz więcej mi się zbiera notek filmowych, wybaczcie monotonię, ale będę się pilnował by za bardzo one nie zdominowały bloga. Trochę ich jednak w najbliższych dniach będzie - coraz częściej zdarza się bowiem, że mam ochotę skonfrontować powieść i ekranizację. Będzie więc zarówno Amerykański przekręt, Gra Endera, jak i Złodziejka książek. Przy kilku obejrzanych tytułach (jak i dzisiejszy) wiem, że pierwowzór literacki istnieje, więc może w przyszłości będzie okazja kontynuować takie zestawienia. Choć pewnie się domyślacie co wypada lepiej?

A na razie przypominam o dwóch tytułach jakich możecie spodziewać się w kinach na Walentynki: 

Jezus mnie kocha i Smak curry

Aha i na miejsce zakończonego konkursu pojawiła się notka o Detektywie Murdochu.

 

A dziś? Potraktujmy tę notkę trochę jako wstęp do Złodziejki książek. Schemat by opowiadać o tragedii II Wojny Światowej oczyma dziecka nie jest nowy, ale wciąż można wycisnąć z czytelnika lub widza niejedną łzę. Choć chyba nic nie może przebić"Życie jest piękne". Tamten miał niesamowitą siłę rażenia. "Chłopiec w piżamie" jak dla mnie niestety jest zbyt łopatologiczny i hollywoodzki.

Podobnie jak w Złodziejce wszystko zaczyna się w niemieckiej rodzinie. Tyle, że ojciec ośmioletniego Bruna jest niemieckim oficerem. Mieszkają w Berlinie, w wielkim domu, chłopiec ma wielu kolegów i cała ta wojna to dla niego trochę bajkowa rzeczywistość - heroiczne czyny ojca, zabawa w walkę z wrogiem. Jedynie dorośli zdają sobie sprawę, że to wszystko nie jest takie oczywiste, z różnych konfliktów rodzinnych chłopiec niewiele jednak rozumie. 

Jego świat się zmienia, gdy ojciec wyjeżdża z rodziną by objąć posadę komendanta obozu zagłady. Willa położona na uboczu staje się dla Bruna klatką z której za wszelką cenę będzie się chciał wyrwać. Zakazy by nie wychodzić poza ogrodzenie jedynie zwiększają pokusę by wycieczki robić w tajemnicy. Nie mając żadnych rówieśników, zainteresuje się chłopcem zza ogrodzenia z drutu kolczastego. Nie rozumie tego co się wokół niego dzieje, a dorośli za wszelką cenę nie chcą nazwać wprost tego co dzieje się z żydami - nazywają to gospodarstwem rolniczym, ojciec na polecenie przełożonych kręci film o sielankowym życiu w obozie. 

Nic dziwnego, że Bruno wszystko traktuje jako zabawę i nie dopuszcza do świadomości żadnych sygnałów o tym, że jego nowy przyjaciel jest w oczach Niemców "pod - człowiekiem" i skazany jest na zagładę.   

Okrutna rzeczywistość wciąż jest gdzieś w tle, sugerowana, ale nie dostrzegana przez dziecko. Nawet wpajane mu w domu przez prywatnego nauczyciela lekcje narodowego patriotyzmu nie niszczą jego ciekawości.

Przyjaźń przez druty kolczaste niestety w tym świecie możliwa nie jest. 

Niezłe role dziecięce, ale w fabule moim zdaniem sporo sztuczności i nielogiczności. Czuje się, że na potrzeby opowiedzenia historii, odpuszczono sobie nawet prawdopodobieństwo i realia historyczne. Ważna jest nawet nie tyle sama fabuła, co rozważania dziecka - brak zgody na to co mu wmawiają, że żydzi są potworami niszczącymi naród i trzeba ich zgładzić. On widzi rówieśnika, który jest podobny do niego, a nie potwora.

No i to zakończenie. Cholera. Niby przewidywalne, a za gardło chwyta.