Woodstock, dzień drugi, czyli królestwo za cień(-ia)

O ile pierwszego dnia jeszcze można było raz na jakiś czas spodziewać się jakichś chmurek na niebie, to drugi dzień to po prostu żar z nieba prosto na głowę. Nic dziwnego, że człowiek szuka cienia jak zmiłowania i jakoś nie ma specjalnie siły na to by skakać tuż pod sceną o ile jest ona w pełnym słońcu. I wiadomo - jak upalnie, to i kurz unoszący się przy tych tłumach wędrujących w tę i z powrotem, ale tego się prawie nie zauważa (najlepiej widać ile jego jest po samochodach stojących na polu). Pod samą sceną pomagają chusty, a najczęściej używanym gadżetem są rękawki wielofunkcyjne od Playa rozdawane tysiącami na polu - noszone jak nie na głowie to w najprzeróżniejszych innych miejscach. Play w ogóle jako sponsor główny sprawdza się całkiem nieźle - zorganizowali dla leniuchów koło Lidla strefę z telebimem by można było spokojnie oglądać koncerty, zorganizowali sporą ilość punktów z gniazdkami do ładowania komórek i zafundowali drewniane pomosty przy kranach (szkoda tylko, że inne zlewy porozrzucane w lesie są już w dużo gorszym stanie i tam nikt się nie przejmował funkcjonalnością). Choć nie jest bez błędów z ich strony - specjalna aplikacja z programem to jakaś katastrofa totalna, tyle w niej błędów, a z zasięgiem nie zrobili kompletnie nic (stąd notki raczej żałosne i przypadkowe)... Drugim sponsorem jest ponownie Carlsberg i do ich działań zdążyliśmy się już przyzwyczaić (do cen też), więc specjalnie nie będę tego komentował. Dużo bardziej od ich namiotów (już dwa miasteczka piwne) i jeżdżącej ekipy z gazikiem, która rozdaje piwa organizując jakieś konkursy, drażnią mnie punkty sprzedaży papierochów i tzw. specjalne strefy dla palaczy (pufy, leżaczki, muzyczka, dmuchawy, a nawet specjalne dyskoteki)... Szlag. I weź tu człowieku uwierz w to, że to ten sam festiwal co jeszcze parę lat temu... Ale o tym pewnie jeszcze napiszę jutro.

Muzycznie dla nas dzień drugi trochę uboższy i leniwy... Najpierw poszliśmy do ASP żeby posłuchać Artura Andrusa (przegapiliśmy przez moje bieganie ks. Bonieckiego, bo Wojewódzki mnie nie interesował) i jego poczucie humoru trochę zdominowało wrażenia z tego dnia - ogromna kultura, bezpośredniość, inwencja i nie popisywanie się przed publiką (jak to nie którzy robią - wystarczy rzucić kilka bluzgów i masz poklask tłumu). Nic dziwnego, że jego koncert wieczorny dopisaliśmy do punktów obowiązkowych.

Na dużej scenie miałem wrażenie, że dużo ostrzej niż poprzedniego dnia. Dotarliśmy na the Toobes - kapelę z Białorusi grającą mocnego hard rocka i choć publiki niewiele, to brawa zebrali zasłużone. Następnego projektu mimo aplauzu tłumu i zachwytów Owisiaka ja jakoś nie kupuję - Jammm chyba Ściebie, czyli kabaret Łowcy.B(and) to dal mnie jakieś dziwne wygłupy nadające się do małych sal, a nie na dużą scenę. No ale cóż - kwestia gustu. Posłuchaliśmy jeszcze szwajcarskich ciężkich brzmień Death by Chocolate i poczłapaliśmy na górę. Wzgórze tak naprawdę stało się od lat jednym z centrów "sittingu" - ludzie nie muszą drałować między scenami, ale siedzą sobie na trawce, widok na dużą scenę i odsłuch mają kapitalny, a jak chcą zmienić klimaty mają dwa kroki przez błotko do małej sceny folkowej. Tam jeszcze pełne słońce, więc mimo, że koncert Małgorzaty Babiarz (Megitzy) to naprawdę fajne rozbujane cygańskie i bałkańskie klimaty to zabawa niemrawa - ludzie wolą jeszcze siedzieć w cieniu i słuchać. Ale nie minęło pół godzinki, słoneczko powoli zachodzi i na Artura Andrusa przyszło tyle ludzi ile jeszcze chyba mała scena folkowa nie widziała (albo dawno tego nie było) - kilkadziesiąt tysięcy pewnie było. Niesamowita zabawa, sporo starszych ludzi, ale i mnóstwo młodych - punki, która robiły młyn pod sceną, wężyki, skakanie, no i oczywiście wspólne śpiewanie. Nie wiem czy kiedykolwiek artysta miał publiczność, która z takim zaangażowaniem ryczała "tęskną pieśń co z serca się wyrywała"... Niesamowite wrażenie. Praktycznie każdy numer przyjmowany z ogromnym aplauzem, pojawiły się nawet flagi i transparenty i widać było, że i cała kapela była zaskoczona tak ciepłym przyjęciem - zaiste fenomen ludycznej zabawy i integracji. A wykonanie "Glanek i Pacyfek" porwało tłumy do prawdziwego szaleństwa :)  

Świetny koncert, kapitalna atmosfera. Podobno Owsiak już zapowiada powtórkę za rok na dużej scenie (sic!). Na Mech i na projekt Farben Lehre opowiadający historię polskiego punk rocka (tłumy pod sceną, ale wersje moim zdaniem takie sobie - energia jest, ale technicznie to takie sobie, czuć było, że czasem więcej chęci niż ćwiczeń tekstu np. Niezwyciężony w wykonaniu Gutka) patrzyliśmy trochę z góry, za plecami mieliśmy rozpoczynający się koncert Carrantouhill, no weź człowieku i się rozerwij. Wreszcie zmęczenie zaczęło brać górę. Posłuchaliśmy już pod sceną trochę Kanadyjczyków Danko Jones (świetne mocne granie) i trzeba było powoli zmierzać ku namiotom. Po prysznicu i kolacji tylko ja miałem siłę (żona już się kimnęła) by w sandałkach pójść kawałek do telebimu i popatrzeć na legendy metalu, czyli Anthrax. Nie moja bajka, więc po prostu z ciekawością parzyłem na to szaleństwo na polu przed sceną. Chyba sporo ludzi przyjechało tylko na tę kapelę... Ponieważ Play się zwijał około północy, a ja już byłem naprawdę padnięty niestety odpuściłem sobie Kusturicę i The No Smoking Orchestra. Strasznie żałuję, bo na żywo ich nie widziałem, a lubię właśnie takie energetyczne folkowe granie (no i ukochane dęciaki), ale zmęczenie wzięło górę. Człowiek po 15-16 godzinach na nogach czuje się jak przepuszczony przez wyżymaczkę (przy tej temperaturze to chyba magiel). A Maria Peszek występująca około drugiej w nocy nawet nie była w moich planach. Może innym razem...

Może uda się wrzucić jakieś foty i filmiki za kilka dni. A na razie tak "na sucho".