!TO! - Strachy na lachy, czyli cieszę się i trochę marudzę jednocześnie

Nie mogę się powstrzymać by nie skrobnąć jak najszybciej notki. Strachy lubię od dawna (chyba nawet bardziej niż poprzednią formację Grabaża, czyli Pidżamę Porno) i jak tylko płyta się pojawiła pobiegłem do sklepu. I mam, cieszę się nią i słucham na okrągło. Co prawda część numerów już znam jak nie z koncertów to z radia, ale jednak co płyta to płyta :) Jak ma się wszystkie to i tej nie może zabraknąć. I wiecie co? Zaskoczyły mnie trochę te kawałki. Są takie... lekkie. Nie no, oczywiście nie jest do końca zarzut, lubię gdy numery wpadają w ucho, mają chwytliwe teksty i melodie, jednak chyba miałem nadzieję, że to będzie kilka takich numerów, ale nie prawie cała płyta. Zwłaszcza, że to tylko 10 piosenek. No dobra, nie żałuję prawie 4 dych, ale chyba liczyłem na więcej. To nie musiało być nic porównywalnego z ostatnią świetną Dedakofonią, ale też nie spodziewałem się albumu nagranego i napisanego na takim luzie (takie mam wrażenie), jakby był jedynie przystankiem między poważnymi rzeczami. 

Muzycznie jest fajnie - dużo gitar i chwilami to już zaczyna nawet podążać w kierunku czadowego punk'n'rolla granego kiedyś przez Pidżamę (ach te moje ulubione dęciaki). Nadal jednak potrafią też zwolnić tempo i nagrać kawałki, które gdyby nie lekko surrealistyczne teksty Grabaża, mogłyby pojawiać się nawet na dancingach czy weselach.

Co jest więc nie tak? Może po prostu muszę się bardziej wsłuchać w te teksty, załapać klimat i smaczki ukryte w tych kawałkach. Ale póki co odczucie jest właśnie takie: wpada w ucho, nuci się, ale te teksty w większości nie zapadają mi tak do głowy, nie dają takiej frajdy jak na poprzednich płytach. Jest trochę "publicystyki" i spraw społecznych ("Bloody Poland", "Gorsi" czy ciekawy kawałek pisany z punktu widzenia artysty "I Can’t Get No Gratisfaction") i jak zwykle u Grabaża jest trochę o miłości (ale nie banalnie i słodko). Rymy przez niego pisane mogą wydawać się banalne, ale przecież wcale takie nie są...

Muzycznie się podoba, tekstowo różnorodnie, może więc moje marudzenie wynika jedynie z faktu, że wydaje się za mało? W końcu mojego wrażenia, że jest jakoś lżej, mniej w tym serca i pomysłu (ot kilka spadów z jakichś poprzednich sesji, coś napisanego na kolanie i ze dwa numery do których chłopaki się przyłożyli), inni słuchacze wcale nie muszą podzielić.

Trudno mi wskazać zdecydowanie ulubione, jako kociarz wciąż nucę "Mokotów", ale chyba na dłużej zostanie we mnie "Dreadlock Queen". Ale im dłużej się tego słucha tym częściej kiwa się nóżka też przy innych numerach. Chłopaki mają jednak talent do robienia chwytliwych numerów, nawet jeżeli nie zawsze jest w nich dużo treści...
Przestaję marudzić. Posłuchajcie sami, oceńcie a potem najlepiej wybierzcie się jeszcze na koncert - Strachy wypadają na nich świetnie. Przekonacie się, że potem podobnie jak ja, zaczniecie kupować płyty, by móc sobie te numery nucić w domu, w drodze do pracy itd...