Konwój, czyli ciebie tam miało nie być

Tyle dobrych filmów wchodzi do kin, że ciężko się połapać i zobaczyć wszystko, dopiero teraz więc piszę o Konwoju, choć widziałem go już jakiś czas temu. Miłośnicy mocnych, męskich filmów pewnie będą czuli satysfakcję, obsada świetna, temat też dość interesujący, co jest więc nie tak z tym obrazem?

Niby już po paru minutach projekcji czujemy przez skórę kto jest kim i do czego zmierza ta historia, ale największy kłopot z tym, że gdy już się to potwierdzi, za cholerę nie można dojść do tego czemu ludzie zachowują się tak, a nie inaczej. Zmienianie decyzji, wahanie, dylematy moralne dadzą się zrozumieć, ale przy dużej determinacji słabość zawodowca już raczej nie. Mam trochę żalu też za finał tej historii - wcale nie tyle za Gajosa, bo gra nieźle, ale brak mi w tym wszystkim prawdopodobieństwa. Jak to? Naczelnik więzienia sam postanawia wymierzyć sprawiedliwość i wysyła ekipę z więźniem, która po drodze ma go wykończyć? Jakie ślady chce zatrzeć, o co do cholery chodzi. Zamiast więzienia - szpital psychiatryczny. To zdaniem wielu policjantów, czy strażników więziennych kpina i fundowanie mordercom wygodnej egzystencji, w dodatku bez tak ścisłego dozoru jaki by oni zapewnili. Rozumiem to, ale w tym przypadku chodziło przecież o coś jeszcze. Cała ta historia jest szyta dość grubymi nićmi. 

I zamiast thrillera, gdzie rzeczywiście czuło by się jakieś napięcie, zagadkę, która by nas męczyła, wychodzi z tego dramat o konsekwencjach własnych wyborów. Zadrzesz z kolegami: zapomnij o mundurze. Więckiewicz, Czop, Bluszcz, Simlat dają radę i wypadają dość dobrze w mundurach, Ziętek trochę odstaje, ale to naprawdę da się oglądać. Problem w tym, że dupy nie urywa. A takie kino gatunkowe powinno. 

Scenariusz słaby, ale za to zdjęcia palce lizać. Ciekawe, czy gdyby reżyserował ktoś z większą wprawą, sensacją we krwi, wyszło by lepiej. Sądzę, że tak - można było z tej historii wyciągnąć więcej