Shantaram - Gregory David Roberts, czyli w poszukiwaniu spokoju

Zadziwiająca powieść. Blisko 800 stron fascynującej przygody, życia pełnego adrenaliny, ryzyka, miłości, w dodatku w scenerii Indii. Już to mogłoby sprawić, że książka byłaby interesująca, ale ekscytację czytelników podnosi fakt iż wszystko co jest tu opisane to fragmenty biografii autora. Książkę pisał w więzieniu, w trakcie kolejnej odsiadki i można powiedzieć, iż była to dla niego pewnego rodzaju terapia i próba uporządkowania życia. Po raz kolejny zresztą. Czymże innym były jego wcześniejsze decyzje - po ucieczce z więzienia, wyjeżdża z Australii, by na fałszywym paszporcie przyjechać do Indii, a tam zdaje się zupełnie na los, na spotkanych ludzi, dzięki którym angażuje się w kolejne zdarzenia, nie przywiązując się ani do miejsca, ani do niczego co posiada. Wolność. Marzenie i przekleństwo jednocześnie. Bo jeżeli raz się weszło w konflikt  z prawem, uciekło przed sprawiedliwością, będzie się za tobą to ciągnąć, a pokusa by przechodzić "na ciemną stronę mocy" jest ogromna.
Fascynująca jest psychika głównego bohatera - wrażliwego na ból, nieszczęścia, służącego bezinteresownie innym pomocą, a następnego dnia, bez żadnych wyrzutów sumienia pracującego dla mafii, wcale nie unikającego przemocy. "Shantaram" znaczy "boży pokój" - tak właśnie nazwali go nowi przyjaciele, którzy pokochali go za cierpliwość, skromność, spokój. Ale ile tak naprawdę tego pokoju w sobie ma facet, który daje hoduje w sobie gniew, pragnienie zemsty, który wciąż nie może znaleźć dla siebie miejsca? Nawet przyjaźń znaczyła dla niego chyba coś zupełnie innego niż dla nich - często odchodził, by spróbować czegoś nowego, bo pchało go w kierunku, który jak mu się wydawało, mógłby skrzywdzić tych, którzy byli blisko... Ale tym samym odrzucał coś cennego, co mógł docenić dopiero gdy to utracił.



Niby dzieje się tu sporo, ale i tak trudno nazwać tę książkę zaszufladkować jako powieść akcji - sensację, czy przygodę. Zbyt wiele tu rozważań filozoficznych, niewiele wnoszących w fabułę dialogów na temat relacji i uczuć między różnymi osobami. Oj nie brakuje tu dłużyzn. A jednak czyta się z coraz większym zainteresowaniem... Wiecie dlaczego? Nie tylko by dowiedzieć się, w którą stroną zagna jeszcze bohatera, jak skończy się jego poszukiwanie swego miejsca. Najciekawsza dla mnie była atmosfera miejsc, które Roberts opisywał - od ulic, slamsów, spelunek, aż po najlepsze hotele w mieście. "Shantaram" tętni życiem, bohater daje się porwać jego nurtowi w przeróżnych kierunkach - doświadcza zarówno nędzy jak i bogactwa, dobroci i gangsterskich porachunków. Mnogość postaci wśród których się obraca nie pozwala skupić się na dłuższą chwilę na losach jednej, zaprzyjaźnić się z nią, ale przecież niektóre z nich aż się o to proszą, by poświęcić im więcej miejsca. Szczególnie dotyczy to Hindusów. Dzięki temu, że autor żył wśród nich tak blisko, te wszystkie opisy są tak barwne i realistyczne. Te niuanse dotyczące zwyczajów, języków, kast, interesów, sposobów na zarabianie, patrzenia na przyszłość, łapówek, znajomości - ten barwny świat jaki kreśli przed nami Roberts po prostu fascynuje. Widzimy miasto ich oczami, żyjemy ich problemami. Przynajmniej dla mnie - było to nawet ciekawsze niż wszystkie jego przygody.
Facet wciąż gonił za czymś: za miłością, za pieniędzmi, za poczuciem przynależności, czy obowiązku wzajemnej pomocy. Nie mogąc zdecydować się na jedno, wciąż tracił z oczu cel, nawet jeżeli był bardzo blisko, bo gonił już w inną stronę. Jego rozgoryczenie, gdy wspomina różne zdarzenia, zastanawia się nad błędami, świadczy o tym, iż rzeczywiście dojrzał, że czegoś się nauczył. Wcześniej jednak zebrał od życia twardą lekcję...
A teraz? Napisał powieść. Chyba nie po to by się czymś chwalić. Może by pokazać ile trzeba się nacierpieć, ile trzeba popełnić błędów, by dojść do jakiejś równowagi?

Za powieść kłaniam się nisko księgarni Nieprzeczytane.pl 
Coraz częściej kupuję właśnie u nich, bo ceny mają naprawdę świetne :)