Zabić Bono, czyli znam kogoś sławnego

Gdy ten tytuł zobaczyła moja żona od razu spytała: Czy to jest o U2? Ano i jest i nie jest. Jest bo wciąż się o nich mówi, a nie jest, bo rzecz jest o tych, którzy z nimi dorastali w szkolnych ławach. Nie czytałem jeszcze biograficznej powieści McCornicka (jestem ciekaw, bo w porównaniu z nią w filmie podobno jest sporo zmian), ale film obejrzałem z przyjemnością. Bawi bardziej sam pomysł na opowiedzenie takiej historii niż ona sama (bo scen komediowych jest tu niewiele). Oto w szkole średniej paru kumpli fascynuje się muzyką i postanawiają sami pozakładać kapele, by dla frajdy pograć. Jeden z tych zespołów to Hype - kapela Paula Hewsona, Larry'ego Mullena Jr i Davida Evansa. Na ich próbie pojawił się też Ivan McCornick, ale jego starszy brat Neil postanawia założyć konkurencyjną kapelę i ściąga go jako gitarzystę do siebie. 

Tyle, że mimo wielkich ambicji i dużego mniemania o sobie Neil jakoś nie za bardzo ma tą iskrę Bożą, która sprawia, że przeciętna kapela dostaje swoją szansę, że ktoś ich zauważa. Tymczasem druga kapela zmieniła nazwę i rozpoczęło się wokół coraz większe zamieszanie. U2, bo to o nich chodzi i Bono (Paul, czyli kolega z klasy Neila) staną się punktem odniesienia i jednocześnie fiksacji starszego z braci McCornick.

Obserwować to jak komuś się udało, jednocześnie będąc pełnym frustracji, że jest się bardziej utalentowanym - to horror jaki przeżywa Neil i film opowiada o tym jak jego duma i opór prowadzą go do coraz większych błędów i głupich decyzji (kłamstw, kontaktowania się ze światkiem przestępczym by zdobyć kasę itd.). To raczej dramat, ale pokazany dość zabawnie (mają niesamowitego pecha chłopaki) więc nie postrzegamy tego aż tak mocno.     

Najpierw jest w Neilu silne pragnienie by ich sukces przerósł sukces kolegów, a gdy już zdaje sobie sprawę, stara się przekonać siebie i kolegów, że ważniejsze jest, że do wszystkiego doszli sami - nie potrzebują wsparcia kolegów ze swojej szkoły, którzy stali się gwiazdami światowego formatu. O prześladujący go pech zaczyna obwiniać Bono - przecież gdyby jego nie było, wszystko być może potoczyłoby się inaczej - może on byłby tą wielką gwiazdą. Wystarczy... zabić Bono.

Ile w tym wszystkim prawdy, jak potoczyły się dalsze losy braci McCornick tego już musicie dowiedzieć się sami sięgając po film albo książkę.   

Dostajemy w dość lekkim sosie ciągłe porażki, pasję, marzenia, obsesję, zazdrość, cenę sukcesu - to wszystko plus jeszcze trochę muzyki czasem lepszej lub gorszej (kapela Neila to "Shook Up", a grali jak sami to nazywali punk rocka, ale bardziej popowego). Ciekawe, choć to kino rozrywkowe - nie spodziewajcie się zbyt wielu poważnych tonów. A dla mnie osobiście ważne było zobaczenie też Pete'a Postlethwaite w roli drugoplanowej - uwielbiam tego aktora, a to jest jego ostatnia rola przed śmiercią.