Notatnik kulturalny: Scena - teatralnie i muzycznie oraz dźwięki w zaciszu domowym, czyli podsumowań 2023 ciąg dalszy

Zastanawiam się czy w przyszłym roku nie rozdzielić muzycznych i teatralnych podsumowań, bo tyle się dzieje u mnie na blogu, ale z drugiej strony jak jednych notek jest więcej, to drugich jest mniej. I to widać jak malutko muzyki było w tym roku na blogu. Niby słuchałem sporo, ale głównie jakichś playlist, muza się snuła, a żeby się dorwać do całości krążka, od początku do końca i na spokojnie raz, drugi, trzeci, okazji było mało.

Zacznę więc od podsumowań muzycznych. Jedynie 18 notek o płytach (wszystkie jak zwykle na dole) i tylko dwa koncerty w tym roku. Co prawda oba świetne, ale gdzie te lata, gdy śmigało się co kilka tygodni do jakiegoś klubu. Jakby energii mniej we mnie? A może nie ma za bardzo z kim, a o ile do kina, czy teatru można ostatecznie samemu, to na koncert już jakoś nie bardzo... Ale nie ma co marudzić - koncertowo duża dawka energii, szczególnie Hańba w kameralnych warunkach wymiata.

A jeżeli chodzi o płyty trudno wskazać mi jedną. Na pewno z ostrzejszej muzy wpadł mi w ucho nowy album Kim Nowak - My - panowie się nie certolą i rżną aż miło, świetnie bawią się nawiązaniami do różnych stylów. Wciąż z ciekawością śledzę poczynania Mariusza Dudy więc oczywiście cieszyłem się jak głupi na Riverside - ID.entity ale i na Music inspired by Slavs gdzie gościnnie się pojawia i chyba do tego krążka wracałem najczęściej. Dużo polskiej muzy i sporo ciekawych płyt - polecam np. Lor - Panny młode, dla miłośników folku EPkę Svahy - rozkiedyś czy kolejny projekt muzyczny Muzeum Powstania Warszawskiego, czyli Sorry Boys - Moje serce w Warszawie - co prawda podpasowała mi średnio, ale podobno koncert był świetny! Jeszcze jedna płyta krajowa, którą pokochałem czeka na notkę, ale to już na rok przyszły.

Zacząłem od muzy ostrej, a zakończę tym co zachwycało najczęściej na koniec roku, czyli spokojnymi dźwiękami - odkryłem artystę z Niemiec Kohlstedt Martin - Flur i pewnie będę do niego wracał, a pod choinką zupełnie niespodziewanie wylądował artysta z Ukrainy na winylu i polecam Wam go gorąco uwadze, bo wkrótce trasa koncertowa po Polsce - Postman - Still life.

A teraz teatr, bo tu duuużo się działo u mnie. Ponad 50 spektakli w tym roku, nie o wszystkich zdążyłem napisać, więc przechodzą na rok przyszły. Pełna lista na dole. A co było najciekawsze?

Nie pytajcie mnie czemu taki zestaw, czemu te teatry a nie inne. Czemu przestałem chodzić do Dramatycznego, do Powszechnego, tak rzadko do Współczesnego, czy Studia, Kwadratu, czy Komedii? Czasem stoi za tym poczucie rozczarowania, jakiś niesmak, a czasem brak czasu i kasy by chodzić wszędzie, bo przecież jest niemało scen, które lubię, ale bywam tam rzadziej niżbym chciał. No i wciąż jestem ciekawy nowych dla mnie miejsc...
Pewnie z połowa to spektakle gdzie miałem zaproszenia, reszta za własną kasę, ale nie robię tego rozdzielenia, zawsze starając się pisać szczerze, nie piejąc z zachwytu gdy tego nie czuję. Na szczęście teatry też nie wywierają póki co na mnie presji, co najwyżej przestają zapraszać :)

Jak trudno mi wybrać najciekawsze. Tyle dobrych, poruszających spektakli i tyle emocji. I tak różnych rzeczy... No bo jak porównywać choćby mistrza w Lear - Teatr Stary w Lublinie (Seweryn) i nauczycieli, którzy po kilku miesiącach wypracowują własny spektakl - HierarchJA - Teatr Jeszcze/Teatr Młyn. Albo jak zestawić ze sobą świetny i grany od lat spektakl Merylin Mongoł - Teatr Ateneum (Kulesza, Sarzyńska), z trochę zwariowanymi pomysłami ekipy stojące za Teatrem XL na warszawskiej Pradze (choćby pomysły na wykorzystanie teatru forum w Miłość, seks i powroty - Teatr XL).
To strasznie trudne porównania i chciałoby się bić brawo na stoją wszystkim, szczególnie wtedy, gdy mimo ciekawych pomysłów i bardzo dobrej gry aktorskiej publika jakoś nieszczególnie jest chętna do oglądania danego tytułu - może obawiając się tematyki - Zesłanie - Teatr Ateneum (Ciunelis, Nowakowska, Lewandowski).

Jeżeli chodzi o pokazy w ramach cyklu Multikina i Na żywo w kinach jakoś mam wrażenie mniej było premier, więc moje wyróżnienie idzie na spektakl z poprzedniego sezonu: Czarownice z Salem- dość surowe, za to ciekawe wizualnie i bardzo dobrze przemyślane.

Komedie. Tu szczególnie mi trudno, bo jakoś większość rzeczy pokazywanych w ramach warszawskich scen wcale nie wydaje mi się bardzo zabawna, trochę poniżej moich oczekiwań. Ale mam dwa wyróżnienia dla spektakli, które były lekkie, miały w sobie humor, ale i niosły ze sobą nie tylko rechot, ale i jakieś przesłanie, refleksję. To Głowa w piasek - Teatr Polonia (Holtz, Książkiewicz, Stużyńska), spektakl który spodoba się szczególnie paniom, niosąc przesłanie o wsparciu jakie mogą sobie dawać wzajemnie oraz Uciekinierki - Teatr Ateneum (Zawadzka, Zmitrowicz) grane już jakiś czas, niezmiennie jednak bawiąc i wzruszając. Jak opowiadać o samotności i starzeniu się, braku zgody na to, że to już koniec? No właśnie tak.

To był rok gdy odkryłem frajdę ze spektakli muzycznych. Cholera, przecież nie tylko Buffo i Rampa zapewniają ciekawe musicale i spektakle muzyczne, można to robić jeszcze inaczej. Od Depesze - Teatr Rampa przypominających wideoklip lub koncert w drugiej części, przez Cafe Luna - Teatr Polonia (Anna Sroka-Hryń), barwny i żywiołowy performance, aż po fenomenalne spektakle młodych pod okiem wspomnianej wyżej Anny Sroki Hryń - jak choćby Młodzi w hołdzie Korze. A planety szaleją - studenci Akademii Teatralnej. Tak, to był rok gdy muzyka brzmiała mi może nie na koncertach, ale na deskach teatralnych jak najbardziej. O jednym spektaklu jeszcze na koniec.

Monodramy. Mistrzostwo, po prostu zapiera dech jeżeli jest dobry tekst, dobry pomysł i wykonanie. Moje wyróżnienia aż 4. Życie Pani Pomsel - Teatr Polonia, Anna Seniuk przez ponad dwie godziny w budzących w nas sprzeciw, ale i refleksję wspomnieniach sekretarki Josepha Goebbelsa. Klasa!
Byk - Teatr Studio (Talarczyk), co z tego że chwilami po śląsku i mało przyjemne dla ludzi z Warszawy, ale ile w tym szczerości. Pogo - Teatr Polonia (Hycnar), cholera nie sądziłem, że z krótkiego reportażu uda się zrobić spektakl tak poruszający. I wreszcie chyba najmocniejsza rzecz: Maria Seweryn w Na pierwszy rzut oka - Teatr Polonia. Znałem ten tekst, widziałem spektakl z Londynu, nie było więc zaskoczenia, za to ciarki na plecach miałem chyba nawet większe niż wtedy.

Końcówka roku przyniosła nowy spektakl Adama Sajnuka i jak zwykle jest wybornie - Matka i dziecko - Teatr WARSawy (Baar, Czerklański) jak najbardziej zasługuje na uwagę! W tej kategorii spektakli z podłożem psychologicznym moje wyróżnienie jeszcze dla To wiem na pewno - Teatr Ateneum (Kulesza, Bluszcz). Świetne role i rzecz absolutnie do polecenia. Całkiem ciekawie wypadła też jedna z ostatnich premier Teatru Ateneum i adaptacja tekstu Erica Emmanuela Schmitta Wariacje enigmatyczne (Damięcki, Tyniec).

No i nagroda główna. Bezdyskusyjnie. Nie widziałem dawno takiej energii na scenie. Pomysł, entuzjazm, humor i jednocześnie jakieś ciekawe, uwspółcześnione spojrzenie na kawałek naszej historii. Wbrew pozorom to nie jest budowanie pomnika politykom. to spektakl przede wszystkim o ludziach, którzy mieli dość i mieli odwagę. 1989 - Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie i Gdański Teatr Szekspirowski po prostu trzeba zobaczyć.

Widziałem na scenie teatralnej w roku 2023 i pisałem o:

Przesłuchane i notki muzyczne 2023

koncerty:

Notatnik kulturalny

Strony

piątek, 29 grudnia 2023

Scena - teatralnie i muzycznie oraz dźwięki w zaciszu domowym, czyli podsumowań 2023 ciąg dalszy

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz