Samsara. Na drogach, których nie ma - Tomek Michniewicz, czyli grunt to umieć się sprzedać

Wczorajsza notka pod tytułem "Samsara" nie była przypadkowa, bo w szkicach już miałem książkę o tym samym tytule.
Po książce Skokowskiego, od razu miałem ochotę na kontynuowanie klimatów podróżniczych, a przecież na czytniku czekały różne tytuły i to już od dawna. Wybieram Michniewicza, choć ostatnio jakoś go dużo (w tv też), więc człowiek podchodzi z pewną ostrożnością do książki. Czy nie będzie tam za dużo ego, chwalenia się, popisów? I z góry muszę uprzedzić, że trochę tego tu jest. Zresztą już sam tytuł może wprowadzać w błąd - niby "na drogach, których nie ma", a tu przecież w treści są opisane w większości miejsca, do których walą tłumy turystów i nie ma w ich odkrywaniu nic wyjątkowego. Mamy więc do czynienia z niezłym chwytem reklamowym i całkiem sporą dawką przesady :) To chyba jedna z niewielu pozycji podróżniczych, która miała tak różne kanały reklamy - zerknijcie choćby na zwiastun na dole. A i autor potrafi się nieźle "sprzedać".

Czy zatem książkę należy skreślić i jej nie czytać? Ano, dziwna sprawa. Mimo, że nie dowiecie się z niej wiele nowego, mimo że przygody nie są tak wyjątkowe, jak by to chciano nam wmówić na okładce (tropi przemytników, "zakrada" się do obozu partyzantów itp.), to czyta się to bardzo fajnie. Pomaga humor, lekkość pióra. To trochę jak z książkami Cejrowskiego - jak ktoś potrafi ciekawie opowiadać, to nawet banalne zdarzenia sprzeda tak, jak by było godne przynajmniej zdobycia korony świata. No jak by to brzmiało gdyby zamiast łapania jadowitych węży, z góry wiedzielibyśmy, że to tylko oglądanie jak łapią inni, albo że zagrożenie życia polega na tym iż wyobrażałem sobie, że mnie porwą dla okupu.    

 

Trochę bez celu przez Azję. Chociaż nie, cel był: znaleźć prawdziwych Dziadugarów, czyli magów, którzy mają niesamowite moce. By ich znaleźć autor wraz z kolejnymi przyjaciółmi, którzy się zmieniają w trasie, odwiedza różne miejsca, klasztory, szuka dawnych rytuałów i słucha miejscowych plotek - co by jeszcze było warto zobaczyć. Zamiast prawdziwej magii, najczęściej spotyka niestety na swojej drodze jedynie zręcznych oszustów, którzy znaleźli sposób na łatwowiernych turystów. 

Trochę magii, przygody w tych podróżach jednak jest, choćby w tym, że trasa ustalana jest trochę na wariata, z dnia na dzień, człowiek jest wiec bardziej otwarty na to co niespodziewane. Michniewicz niby odwiedza miejsca, które odwiedzają też inni, ale chyba więcej satysfakcji przynosi mu kontakt ze zwykłymi ludźmi, ich sprawami i przeżywaniem codzienności. Jak choćby wyprawa do kina w Indiach :) 

Książka reklamowana jako "backapackerska". Mamy więc nie tylko subiektywne spotkania z Azją - subiektywne migawki np. z Laosu, Malezji, Nepalu, Indii, Tajlandii, Wietnamu, Kambodży, ale i ciekawostki, porady i wskazówki dla tych, którzy chcą złapać plecak i wyruszyć w trasę, samemu przekonać się jak te miejsca wyglądają.

Trochę mi przeszkadzały chwilami różne dygresje (przeskakiwanie do innych, wcześniejszych podróży), ale za to żywe i barwne zdjęcia umilały lekturę. Subiektywne przemyślenia na temat podróżowania i samej Azji, raczej na plus, ale tu liczy się przede wszystkim ten barwny, chwilami chaotyczny, ale wciągający styl opowiadania.