Północ, północny zachód, czyli mistrz suspensu wciąż może bawić

Im dłuższa się robi lista obejrzanych filmów (i tych opisanych na blogu, bo przecież notuję dopiero od 3 lat), tym większą mam chęć by wracać do klasyków, do historii kina. Nie tylko dlatego, że na nowości brak mi czasu, raczej chodzi o chęć dokształcania się, uzupełniania zaległości, albo czasem spojrzenia na coś ponownie w nowym świetle. Po filmach biograficznych o Hitchcocku, jakie pojawiły się w ostatnich latach, odświeżenie sobie jego twórczości stało się dla mnie punktem honoru :) 

A dzięki kanałowi TCM, Stopklatce itp. pewnie teraz regularniej będą się pojawiać na blogu rzeczy starsze.

Kto kojarzy "Północ, Północny Zachód"? Jeżeli już to pewnie słynną scenę z ucieczką przed samolotem. A reszta? Dziś może to i chwilami troszkę trąci sztucznością, zdjęcia i poszczególne sceny niestety nie wydają się tak realistyczne, ale ten scenariusz... Po prostu czapki z głów. Jeżeli tylko lubicie współczesne thrillery sensacyjne, te zwroty akcji, to zaskakiwanie widza, to po prostu musicie obejrzeć sposób w jaki opowiadał swoje historie Hitchcock. Od niego wszyscy współcześni się uczyli... A czasem mam wrażenie, że w tych filmach sprzed lat jest więcej napięcia i niespodzianek, niż w rzeczach współczesnych.

Zwyczajny facet, pracownik agencji reklamowej, czyli można by powiedzieć taki średniak, jak każdy z nas, pewnego dnia zostaje porwany przez dwóch nieznajomych gości, przetransportowany do willi poza miastem na spotkanie do ich szefa i postawiony w bardzo dziwnej sytuacji. Nikt nie chce słuchać żadnych wyjaśnień, tłumaczeń, najwyraźniej biorą go za kogoś innego i oczekują od niego czegoś, czego nie jest w stanie im dać. Gdy cudem im ucieka, okazuje się, że to dopiero początek jego kłopotów i przygód. 

Zwykły człowiek postawiony przed czymś kompletnie niespodziewanym, co nie tylko wytrąca go z normalnego rytmu życia, ale wręcz zmusza do walki o przeżycie.  

Czego tu nie ma - morderstwo, afera szpiegowska, romans, ciągła ucieczka, ukrywanie się przed policją i zagrożenie życia. Naprawdę, dziś może i tempo w filmach jest szybsze, ale dawne pomysły wciąż sprawiają przyjemność przy oglądaniu. Ta niepewność, wciąż powtarzające się sytuacje gdy bohater (w roli głównej Cary Grant) musi zmieniać swoją ocenę rzeczywistości - komu ufać, na kogo liczyć...

Kurcze, nie brak tu i akcji, i humoru. To się po prostu ogląda. I wciąż z przyjemnością. A że chwilami wyłażą niedoskonałości (szczególnie finał)? Cóż. Film ma swoje lata. Ale pewnie bez niego i Bondy by wyglądały trochę inaczej.