Rok diabła, czyli w tytule diabeł, ale w filmie więcej jest aniołów

Jeźdźca znikąd odłożę sobie może na jutro, a dziś krótka notka o filmie, który widziałem już chyba po raz czwarty i co zadziwiające za każdym razem odbieram go trochę inaczej. Nieodmiennie kojarzy mi się on ze świetną dawką muzyki i zafascynowaniem osobowością Jaromira Nohawicy (dla mnie od tego filmu się zaczęła ta znajomość), ale sam obraz raz wydaje się bardziej komediowy, a innym razem dobiera się go śmiertelnie poważnie. Czesi niesamowicie potrafią łączyć te nastroje - nawet w dramacie i niewesołych tematach potrafią pokazać sporą dawkę ironii, absurdu, dystans do świata, za które tak lubimy ich poczucie humoru...

Pewnie znający czeską kulturę mają jeszcze więcej frajdy z tego filmu - dla wielu z nas Plihal, Cechomor, a nawet sam Nohawica, to postacie mało znane. A Zelenka tworząc ten pseudo dokument opowiadający o ich życiu, twórczości nie tylko tworzy pełną magii, filozoficzną opowieść o artystach, ale i świetnie się bawi puszczając do widza oko.  Nie jest to przecież biografia, ale tyle w tej historii szczerości i opowiadania o własnych słabościach, że jesteśmy skłonni w to wierzyć. Wyobraźmy sobie np. obraz w którym np. Krzysztof Daukszewicz opowiada o swoim uzależnieniu, pobycie w psychiatryku, o swoich przyjaźniach, samotności, lękach i nadziejach, a potem pod wpływem jakiegoś "głosu" zaprasza do współpracy muzyków TSA i razem ruszają w trasę koncertową... Brzmi dziwnie, nie? I taki trochę jest ten film. Zbudowany na opowieściach samych muzyków, przeplatany scenami z ich koncertów, ale to my sami musimy sobie trochę wyczuć co jest bardziej na serio, co miało pewnie jakieś odniesienie w rzeczywistości, a co jest jedynie częścią scenariusza. Wyobrażam sobie trochę, że sami też mieli na ten ostatni wpływ - już widzę np. sceny wynoszenia na krzesełku ze szpitala psychiatrycznego kogoś kto tam się poczuł "zbyt dobrze"...

 

To opowieść o poszukiwaniu własnej drogi, o słabościach, o sławie i jej cenie. O piciu, o graniu, tworzeniu, o tym jak to jest gdy Twoje słowa stają się ważne dla innych... No i o duchach. O tych co odeszli, ale wciąż gdzieś są obok i dają nam znaki.

Ktoś ładnie nazwał ten film smutną komedią. I trochę tak jest. Więcej tu nostalgii niż zrywania boków, ale przecież całość jest raczej optymistyczna. I tylko żal, że w polskiej wersji nie tłumaczy się tekstów piosenek... Całość miała by jeszcze więcej uroku, bo wraz z muzyką mają tu one spore znaczenie. A Jaz Coleman to wartość dodana dla tych, którzy są fanami muzyki...