Trainspotting, czyli odlot jakich mało

Dziś wreszcie jakieś kulturalne wyjście z domu i zbliżam się do końca ankiet. Uff... Potem tylko pozostanie się cieszyć dodatkową kasą i chyba jakiś remoncik domowy nas czeka. Czy będzie to oznaczało rezygnację z planów wakacyjnych to się okaże. A na dziś jeszcze filmowo i chciałbym zaproponować kolejnego klasyka. Drugi film Danny'ego Boyle'a po Płytkim Grobie obejrzany w ostatnich dniach. O ile tamten mógł kogoś zaskoczyć, to ten po prostu ryje mózg. Nie wiem ile razy go już widziałem, ale za każdym razem wywraca na lewą stronę. I nie tylko ze względu na oryginalne i genialne sceny wizji narkotykowych (wcale nie zachęcają do używania), ale ze względu na to, że ta historia mam wrażenie wciąż w pewien sposób jest aktualna. Zmienia się muzyka, zmieniają się mody i zmieniają się narkotyki, ale młodzi ludzie wciąż zmagają się z podobnymi problemami - niemoc by wyrwać się ze swego środowiska, obrzydzenie do małomiasteczkowego trybu życia, nuda, zniechęcenie, ucieczka w zabawę, w eksperymenty... Posłuchajcie trochę tekstów głównego bohatera, a być może zrozumiecie o co mi chodzi...

Muszę sobie przypomnieć Requiem dla snu, ale z tych obrazów jakie mam w głowie, to chyba żaden film tak dobrze jak Trainspotting nie oddaje piekła uzależnienia, tych wiecznych obietnic samemu sobie, że to ostatni raz, a potem wracania do nałogu, tego bólu, głodu. Niektóre sceny, wizje mogą komuś wydawać się nawet zabawne, innym po prostu obrzydliwe, ale mimo całej fascynacji tego jak to zostało pokazane, gdzieś w głowie zostaje nam sporo przemyśleń i chyba mało komu po tym ćpanie wydaje się jeszcze atrakcyjne. Tu są heroiniści, ktoś by mógł rzec, że to prehistoria, że teraz jest inaczej, ale pewne mechanizmy zostały podobne - zaczynać możesz na luzie, dla zabawy, dla odprężenia, a potem przychodzi chwila, że nie potrzebujesz już nawet towarzystwa, że zagłuszasz tym jakieś swoje nastroje, problemy. Przychodzi chwila gdy mimo wszystkich ludzi i tak czujesz się samotny...

Boyle pokazując nam Marka (świetny Evan McGregor) i jego zwariowanych kumpli balansuje między scenami cholernie realistycznymi i groteską, ale całość dzięki temu jeszcze bardziej utrwala się nam w pamięci (kto raz widział scenę w toalecie nie wyrzuci jej z głowy). 

Świetnie zagrane, kapitalnie zrobione (scenariusz, zdjęcia, montaż) i do tego ta muza (Lou Reed, Iggy Pop, Blur, Primal Scream, New Order, Brian Eno) - po prostu bombowe połączenie. Nie wiem czy powieść na podstawie której to nakręcono (Ślepe tory Irvine'a Welsha, który zresztą się tu pojawia) jest równie pokręcona, ale film to po prostu perełka.