Maigret zastawia sidła, czyli klasyczna i wierna ekranizacja

Anglicy  mają swoich słynnych detektywów i pisarzy, którzy opisywali ich sprawy, ale jak widać wciąż szukają nowych inspiracji, dlatego sięgnęli po inspektora Maigreta. I o dziwo ten niespieszny styl jaki kojarzymy z BBC i retro kryminałami bardzo dobrze pasuje do powieści Simenona. I o dziwo Rowan Atkinson, choć na początku miałem duże obawy (bo wiadomo jak się kojarzy), radzi sobie z rolą bardzo dobrze.
Zamiast Paryża mamy Budapeszt, wszyscy gadają po angielsku, ale mimo wszystko czuje się tu coś zupełnie innego niż w serialach brytyjskich. Brytyjczycy przyzwyczaili nas do dbałości o detale, kostiumy, więc tu na pewno zawodu nie będzie. A sama historia?



Na razie widzę, że powstały dwa filmy, po mniej więcej półtorej godziny, ale zdaje się, że są kręcone kolejne. Na pierwszy ogień upolowałem Maigret zastawia sidła, o polowaniu na seryjnego mordercę, napadającego na kobiety w dzielnicy Montmartre. Społeczeństwo jest coraz bardziej wkurzone, oskarża policję o bezczynność, politycy cisną i żądają zmiany prowadzącego śledztwo, a i  samego Maigreta sprawa dręczy po nocach. Zero śladów, świadków, przypuszczeń. Nawet zastawiona pułapka nie przynosi spodziewanych efektów.
Okazuje się, że nie trzeba wiele fajerwerków, by stworzyć serię filmów, którą bardzo przyjemnie się ogląda. Bez sztuczek, uwspółcześniania (choćby muzyką), mrugania okiem do widza, jak choćby w naszym średnio udanym Belle Epoque.
Dobrze zagrane, klasycznie i w klimacie. I tyle wystarcza.
Poluję na kolejne.