Ostatnie życzenie - Andrzej Sapkowski, czyli odmieniec bardziej ludzki niż my

Kiedy pisałem malkontencką notkę na temat najnowszego Wiedźmina już sobie w duchu obiecywałem, że na rok 2014 postanawiam wrócić do starych jego przygód. Trylogia husycka zachwyca, ale przecież to właśnie dzięki sadze o Geralcie z Rivii autor zyskał dozgonną wdzięczność i uwielbienie fanów. Kurcze, a ja jeszcze pamiętam jego debiut w Fantastyce...

Na razie więc pomijam pierwszy zbiorek (jeszcze pewnie go gdzieś z półek wygrzebię) i zaczynam od oficjalnego pierwszego tomu z przygodami wiedźmina. Ostatnie życzenie, mimo że jest zbiorem opowiadań, dość fajnie wprowadza nas w świat w jakim przyszło działać bohaterowi, oraz zapoznaje nas z większością głównych postaci. A obok zamieszczam chyba ulubioną okładkę do tej pozycji - im więcej było wznowień tym bardziej koszmarnie kiczowate okładki.

 

Kilka dłuższych opowiadań luźno ze sobą powiązanych (przeplatane są podzielonym na części "Głosem rozsądku", a w każdym z nich wszystko to co pokochaliśmy.

- Bohater. Wiedźmin. Dla niektórych mutant, dziwoląg, mieszanka czarownika z psychopatycznym mordercą, najemnik, którego można wziąć do czarnej roboty, a potem jak najszybciej się pozbyć. A dla innych człowiek na którym można polegać, fachowiec, który zabija potwory, ratuje życie i podejmuje się rzeczy, których inni tknąć nie chcą. Z natury trochę samotnik, ale potrafi docenić i odwzajemnić przyjaźń (śpiewak Jaskier coś na ten temat wie). Bronią posługuje się jak mało kto, a to dzięki pewnym szczególnym cechom jakie nabył w trakcie szkolenia (a może raczej należałoby to nazwać procesem wychowywania?). Choć nie ma czegoś takiego jak kodeks wiedźmiński, on na własne potrzeby sobie taki stworzył i przez to nie raz wpada w potężne kłopoty odmawiając wykonania zlecenie gdy go proszą, lub wręcz odwrotnie, pchając miecz i nos, gdy go nikt o to nie prosił. Dla niego ważna jest równowaga i mimo, że świat zmienia się coraz szybciej, on postrzega to co robi jako misję, a nie jedynie dobrze płatną (a przecież różnie to bywa) fuchę. Po tych kilku opowiadaniach już nam się wydaje, że znamy go świetnie, ale i tak autor potrafi nas nieźle zaskoczyć.

- I tak przechodzimy do fabuły. Co tam akcja - machanie mieczem, walki, krew i posoka, potwory, strzygi, czarodzieje, elfy, krasnoludy i inne takie. Ważny jest też pomysł na świat (dość przaśny i znajomy, pełen swojskiej słowiańszczyzny), kapitalne wykorzystanie różnych znanych schematów i motywów z bajek i legend (kto doliczył się wszystkich tytułów? mnie najbardziej zawsze rozwala wątek zamieszkiwania z 7 gnomami) i oparcie akcji nie tylko na samych opisach, ale też na świetnych dialogach. Tu czasem człowiek okazuje się większym potworem niż najgorsza krwiożercza bestia.
- Humor, krztyna erotyki, tam gdzie trzeba pewnego rodzaju dosadność, gwara, tu i ówdzie rozrzucone rozważania o etyce, konsekwencjach wyborów (Mniejsze zło), postacie z charakterem. To się po prostu czyta. Cholera, czytane po tylu latach i to po raz n-ty, a i tak bawi bardziej niż ostatni produkt ASa...      

Jak to jest z tymi dżinami i spełnianiem życzeń, co to za historia z tą księżniczką co to wyczuwała ziarenka grochu przez kołdry, czemu łowczy oszczędził królewnę, czemu księżniczki zamykano w wieżach, albo skąd się wzięło powiedzenie: gdzie diabeł mówi dobranoc. Nie wiecie? Przeczytajcie "Ostatnie życzenie". No i tylko tu znajdziecie wyjaśnienie wielkiej miłości i związku, który wszystkich zadziwia: wiedźmin i czarodziejka Yennefer. Jak to się zaczęło? Ano bardzo gwałtownie.

Nie trawicie fantasy? To może po prostu nie czytaliście Sapkowskiego?