Mężczyzna imieniem Ove, czyli czy można mieć za duże serce

Premiera tego filmu dopiero za jakiś czas, ale ta szwedzka produkcja pokazywana była już w różnych miejscach na pokazach festiwalowych i wielu widzów już zorientowało się, że nagrody dla niej były zasłużone.

Komedia, ale raczej z rodzaju tych ciepłych, wywołujących uśmiech i wzruszenie, a nie rechot. Chyba mam teraz potrzebę na takie filmy, w których iskierka dobra skrzy się mocno i wychodzimy potem z kina z takim światełkiem, chcąc je dawać innym. 

Siłą tego obrazu jest na pewno gra Rolfa Lassgårda - w roli starszego, zgryźliwego, cholerycznego mężczyzny, który potrafi sprawić piekło swoim sąsiadom jest po prostu kapitalny. Nienawidzi zmian, nieporządku, wszystkich wyzywa od idiotów, ma swoje sztywne przyzwyczajenia i jest totalnie nieczuły na jakiekolwiek prośby swoich znajomych. Czy zawsze taki był? Czy wprowadzająca się obok imigrancka rodzina z dziećmi będzie potrafiła przełamać zbudowane przez niego mury?
Nie znam powieści Fredrika Backmana, która stała się podstawą scenariusza, ale chyba będę na nią polował, bo bardzo odpowiada mi klimat i poczucie humoru tej historii. Nawet depresja i próby samobójcze Ove pokazane są tak, że trudno się przy nich nie uśmiechnąć. To film o pragnieniu bycia potrzebnym, o tym jak trudno jest żyć samemu, bez miłości i przyjaźni. Gdy się je z jakiegoś powodu utraci, wydaje się, że świat się wali. A może po prostu trzeba ich poszukać na nowo?

Bardziej zabawna niż gorzka, troszkę sentymentalna (ciekawie wpleciona retrospekcja), ale co najważniejsze pełna ciepła pochwała akceptacji, przyjaźni, empatii.