Notatnik kulturalny: Emocje muzyczne i teatralne, czyli pierwsze małe podsumowanie roku 2017

Podobnie jak w latach poprzednich niewielkie podsumowanie tego co na blogu, a tym samym tego co dla mnie było ważne, co było przeżyciem, odkryciem, rozczarowaniem. Kto zainteresowany niech sięga do lat poprzednich w archiwum po prawej stronie (zawsze w grudniu). W ubiegłym roku było oddzielnie podsumowanie muzyczne i teatralne, a w tym roku skromniutko. I to głównie muzycznie - słucham chyba mniej niż dawniej, a nawet jeżeli, to na pewno nie całych płyt, więc nie chcę wtedy o nich pisać. Jakoś brak przestrzeni na to, by w spokoju godzinę poświęcić jedynie muzyce. Książkę można odłożyć, ale ze słuchaniem trochę inaczej. 15 recenzji płyt, 12 koncertów. Niewiele. Działo się wiele, ale często sam rezygnowałem, ze względu na samopoczucie, brak czasu, żona szalała, a ja zostawałem z dzieciakami. Czy żałuję? Trochę. Ale za to cieszy ilość teatralnych przedstawień - miałem wrażenie, że będzie skromniej niż rok temu, ale liczba 40 (z pokazami w ramach Na żywo w kinach) sprawia, że było o czym pisać. Poniżej macie moje wskazania na to co było najważniejsze dla mnie w roku 2017, a na samym dole notki linki do wszystkich recenzji płyt, koncertów i spektakli.

Płyty. Jak pisałem - nie jestem na czasie z nowościami, niewiele kupuję, słucham głównie w sieci lub rzeczy swoich, starszych, ale dwie płyty na pewno chciałbym wyróżnić. Jedna to debiut, odkryty zupełnie przypadkiem, czyli Leepeck, płyta której bardzo miło się słucha i wciąż zastanawiasz się czemu takiej muzy nie ma w stacjach radiowych.

Druga rzecz to coś niby w miarę świeżego, ale tak naprawdę bardzo oldschoolowego. Ten krążek naprawdę wart jest uwagi i to nie tylko ze względu na to, że w tym roku pożegnaliśmy Zbyszka Wodeckiego.Może to rzeczywiście syndrom starzenia się, ale z dużą przyjemnością wracam do takich klimatów (nie tylko do Wodeckiego, ale np. do Zauchy). Jak widzicie wcale nie jest ostro - taka muza w większej dawce jakoś wydaje mi się monotonna. To zabawne, bo gdy wybieram koncerty wciąż moje dawne upodobania do ostrzejszej muzy jednak dominują. Nie tylko oczywiście, bo jest miejsce i na jazz (świetny jak zwykle Festiwal Singera), coś spokojniejszego, ale gdybym miała stawiać na jedno, dwa najlepsze przeżycia koncertowe to byłoby to 2Tm2,3 i Strachy na lachy. Może dlatego, że gdy skaczesz i przeżywasz koncert z żoną, a nie jedynie siedząc gdzieś sam na sali, emocje są podwójne? W każdym razie w ramach życzeń na nowy rok: więcej muzyki!

Teatralnie kolejny ciekawy i intensywny rok. Ale gdyby próbować wskazać ile w nim było rzeczywiście przedstawień wyjątkowych, wypada raczej średnio. Zawodziły nawet wydawałoby się pewniaki i sceny, które dotąd lubiłem. Bawiłem się i na Plotce w Syrenie, na Szabasowej dziewczynie w Żydowskim, na Wąsach w Polonii, ale nie było to coś co by mnie powaliło na kolana. Wśród wyróżnionych spektakli będą więc rzeczy trochę poważniejsze, nawet jeżeli zabawne, to jednak pozostawiające trochę refleksji.
Zacznijmy od dwóch monodramów. Wczoraj pisałem o "Supermence", a z początku roku wybieram "Faceta mojej żony", a więc wyróżnienia dla Jowity Budnik i Teatru Gudejko oraz dla Sławomira Packa i Teatru Młyn. Na pewno wśród ciekawych doświadczeń godnych polecenia dla innych powinna znaleźć się wizyta w Teatrze Sztuka na wynos ("Trzy siostry") w Krakowie - 13 widzów i 12 aktorów? Coś takiego trudno przeżyć gdzie indziej.

Nie ma u mnie punktacji, podium, ale trzy spektakle wymienić muszę jako te najciekawsze i najważniejsze. Teatr Druga Strefa (świetne miejsce) i "Noc Halvera" oraz "Nasza klasa" w Dramatycznym to nie tylko świetne role, dobrze przemyślane przedstawienia, ale również ważne tematy, które sprawiają, że wszystko jest jeszcze bardziej intensywne. To co oglądasz wbija w fotel, sprawia, że długo jeszcze potem nosisz w sobie różne sceny i słowa. Taki teatr kocham. I ostatnia bardzo ciekawa rzecz: "Mistrz i Małgorzata" w wykonaniu Teatru Malabar Hotel - jejku jakie to jest cudownie pokręcone, jak bardzo pomysłowe! Jeżeli chcecie zobaczyć coś świeżego, oryginalnego, szukajcie tego co robi ten zespół (tu w trochę bardziej rozbudowanym składzie).
No i na sam koniec warto wytłumaczyć się z tego co wśród listy teatralnych przeżyć robią spektakle oglądane w kinie. Komuś kto tego nie oglądał, trudno to wytłumaczyć. Na pewno emocje są trochę inne, ale radość nie wiem czy czasem nawet nie większe, bo wszystko oglądasz z bardzo bliska, masz możliwość przyjrzenia się temu dużo dokładniej niż nawet siedząc w pierwszym rzędzie w teatrze, docenić scenografię, ruch, każdy gest czy nawet wyraz oczu. Najlepszy w tym roku: Amadeus.
Jako się rzekło: skromnie. Ale niedługo podsumowania filmowe i książkowe. Tam będzie dużo więcej się działo. Zapraszam już po Świętach Bożego Narodzenia.

przesłuchane i recenzowane rok 2017

koncerty:

Teatry

Notatnik kulturalny

Strony

czwartek, 21 grudnia 2017

Emocje muzyczne i teatralne, czyli pierwsze małe podsumowanie roku 2017

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz