Boisko bezdomnych, czyli każdy ma prawo do sukcesu

W rzeczach, które ja nazywam krzepiącymi czyli o historiach niby z życia wziętych o tym jak to ktoś przezwycięża trudności i z samego dołu dochodzi na jakiś szczyt przodują amerykanie - doprowadzili ten rodzaj do perfekcji. Ale przecież tematów na tego typu opowieści można znaleźć sporo w każdym kraju, również w Polsce. Z takiego "tematu" czyli wyjazdu drużyny bezdomnych na mistrzostwa świata w piłce nożnej powstał film Katarzyny Adamik, czyli córki Agnieszki Holland. Historia oczywiście wymyślona, ale pomysł ciekawy więc dlaczego tego nie wykorzystać. Efektem film, który momentami wchodzi w dramat i opowieść o tym jak trudno z dołka (i wtedy jest bardziej autentyczny), a chwilami staje się ckliwy, naiwny i optymistyczny trochę na siłę.

Głównym bohaterem jest Jacek Mróz (zaskakująco dobry Marcin Dorociński) dawny piłkarz, który po kontuzji stracił szansę na karierę i w małym miasteczko schodził coraz bardziej na dno - coraz bardziej sfrustrowany pracą nauczyciela W-F w szkole, pijąc i stojąc na drodze różnym kombinatorom (możemy się domyślać, że sprzedawać meczów nie chce, ale kasy potrzebuje). Wreszcie pobity i wsadzony w pociąg (żeby nigdy nie wracał) ląduje w Warszawie na dworcu centralnym. Tu "zaopiekują" się nim inni bezdomni.

Życie bezdomnych domyślamy się jak wygląda - jak jesteś trzeźwy - łóżko w noclegowni, darmowe żarełko (jak starczy), ale jeżeli ciągnie cię tak jak naszego bohatera do butelki pozostaje spanie pod mostem, w jakichś ruderach, wciąż ryzykowanie swoim życiem, bezpieczeństwem i zdrowiem.Okazuje się, że każdy z tych "meneli" może mieć też jakieś swoje ukryte ambicje, marzenia np. o tym by poczuć się docenionym, zauważonym. Mimo tego, że wielu ich już skreśliło, sami często myślą o sobie, że przegrali swoje życie, że stracili to co mają cennego wciąż jakaś cząstka ich samych marzy o tym by mieć jeszcze jedną szansę. Czemu nie powrotu do rodziny? Czemu nie szansy na pracę? Tego raczej film nam nie powie. Pokazuje za to historyjkę o tym jak zachęceni przez jednego pasjonata zaczynają trenować do mistrzostw świata bezdomnych. Jacek Mróz podejmuje się ich trenowania i zmusza do ciężkiego wysiłku. Nie będę opowiadał całej historii ale jest dość sztampowa - najpierw porażki i gorycz, potem euforia i zaskakujące efekty, które doceniają też inni. Sami domyślcie się czy ekipa wyjedzie jako oficjalna reprezentacja na mistrzostwa. 

Sama drużyna też warta wspomnienia: były kosmonauta, ksiądz alkoholik, więzień, górnik załamany po katastrofie w kopalni... I role całkiem ciekawe - m.in. dość szalony Eryk Lubos, znany m.in. z gazety wybiórczej krytyk kulinarny i teatralny Maciej Nowak, Bartłomiej Topa (niestety troszkę sztuczny a sceny "rodzinnej" lepiej żeby nie było), ciekawy Marek Kalita czy Jacek Poniedziałek. Drażni trochę schematyzm scenariusza, denerwuje mało wiarygodny romans z dziennikarką z Francji ale dzięki temu wątkowi dostajemy parę fragmentów wywiadów z członkami drużyny - dlaczego to staje się dla nich tak ważne. Niestety nie dowiadujemy się zbyt wiele o wszystkich, a szkoda bo te opowiedziane historie jakoś trąciły banałem.

Mieszane uczucia. Chyba trochę zbyt prosto i naiwnie. Z drugiej strony - czemu nie kręcić takich "krzepiących" historii skoro się dzieją obok nas? może nie warto pokazywać jedynie dramatów.

trochę informacji o mistrzostwach bezdomnych

trailer filmu a na platformie iplex.pl można zobaczyć całość

p.s. dziś notka pisana na szybko w trakcie jakiegoś wykładu, bo wieczorem szansa na wypad koncertowy (tfu tfu żeby nie zapeszyć) więc znów nie będzie czasu na pisanie.