Trener życia, czyli powiem ci czego potrzebujesz

Teatr Polonia (i Och-Teatr) tradycyjnie już latem poza kontynuowaniem spektakli na swoich scenach wystawia też spektakle plenerowe, darmowe dla wszystkich chętnych. Zwykle wszystkie ławki są zajęte, ludzie stoją przez tą godzinkę z kawałkiem, nikt nie narzeka, widać więc że jest zapotrzebowanie :)


W tym roku do spektakli które publiczność już zna, dołączyła jeszcze premiera. "Trener życia” Nicka Reeda w reż. Marii Seweryn to współczesna komedia, w której znajdzie się trochę miejsca i na uśmiech i trochę przestrzeni na refleksję. 

Uwaga - spektakl jest nawet na żywo tłumaczony na polski język migowy, więc brawa za uwzględnienie głuchych i osób z niepełnosprawnością słuchową.

Szybkie tempo, dobrze przemyślane przejścia między scenami, fajna energia, nagłośnienie - to wszystko na plus. Spektakle plenerowe mają trochę inną atmosferę i o tym właśnie pamiętano, trochę wychodząc w stronę publiczności, trochę przerysowując grę... W czterech postaciach sporo jest stereotypów, brakuje głębi, ale w końcu komu to przeszkadza? Ma być krótko, zwarcie i lekko. No to jest.  

Mamy więc trenera personalnego, czy też coacha, który twierdzi że potrafi sprawić iż będziesz 100% wydajniejszy i w dodatku bardziej szczęśliwy. Jedną z jego klientek była biznes woman, która nie przestała być pracoholiczką, ale teraz przynajmniej nie dołuje się ani przepracowaniem ani tym jaką presję wywiera na innych. Właśnie chciałaby dokonać podobnej przemiany u swojej asystentki, która jest miła i kompletnie nie potrafi w asertywność, czym rozwala wszystkie grafiki swojej szefowej. Ach i jeszcze jest chłopak owej asystentki, totalny buc, zapatrzony w siebie i wykorzystujący ją na maksa. Choć u niej mieszka, nic nie robi poza zbijaniem bąków. Czy może być gorzej? Wendy przekona się o tym gdy Colin weźmie ją w obroty, na siłę próbując nauczyć ją swoich technik, które mają zmienić jej życie. 

Cóż - coach niby zna techniki, ale przecież to nie jest tak, że to uniwersalne formuły które sprawdzą się do uszczęśliwiania każdego. Czy wszyscy muszą pragnąć tego samego - czyli efektywności, pieniędzy, kreatywności i jako miarę sukcesu postrzegać jedynie dobra materialne?

fot. Robert Jaworski za stroną teatru

 Cała czwórka fajnie wyczuła swoje role. Chyba najbardziej naturalni wydają się Grażyna Sobocińska i Adrian Brząkała w rolach Wendy i Colina. A może doprecyzuję - jej gra jest bardziej naturalna, ale miło obserwuje się jego przemianę, pozbywanie się wystudiowanego optymizmu, pewności siebie, traktowania wszystkich trochę z góry. 

Zabawny jest Hubert Woliński w roli chłopaka, artysty stworzonego do wyższych celów niż zmywanie po sobie :) 

Weronika Nockowska w roli szefowej moim zdaniem ciut sztuczna, zbyt głośna, ale taki chyba był jej pomysł na tą postać. 

Sztukę oceniam dość pozytywnie, to nie był stracony czas. Jeżeli więc macie chęć na popołudniową przygodę z teatrem, sztukę lekką, niezobowiązującą, szukajcie w kalendarzu "Trenera życia". Wcześniej zdaje się sięgał po ten tekst m.in. Wojciech Malajkat, ale nawet jeżeli widzieliście tamtą wersję, nie przegapcie okazji do porównania jak zrobiła to Maria Seweryn i czy łatwo to pokazać na malutkiej scenie, gdzie wszyscy chowają się za niewielką ścianą i wychodzą do swoich scen przez te same drzwi.   

Siedemdziesiąt minut. I uwierzcie że zapominasz na chwilę o tym całym pędzie miasta za twoimi plecami. 

Trener życia - Teatr Polonia - więcej o spektaklu tu  

Reżyseria: Maria Seweryn
Tłumaczenie: Klaudyna Rozhin
Scenografia i kostiumy: Małgorzata Domańska
Opracowanie muzyczne i realizacja dźwięku: Michał Cacko
Producent wykonawczy i asystent reżysera: Krystian Zajdel

Obsada:
Weronika Nockowska, Grażyna Sobocińska, Adrian Brząkała, Hubert Woliński