Jako się rzekło, trzeba trochę się wytłumaczyć z przerwy w notkach, dziękując za cierpliwość i dedykując to tym, którzy przez ten czas zaglądali na bloga.
Tym razem rzecz nie tylko w dostępie do sieci (zawsze mam trochę obawy jeżdżąc po kraju, ale zwykle udaje się coś znaleźć) - po prostu chodząc po górach i nocując w schronisku, nawet by mi do głowy nie przyszło by taszczyć notebooka, albo siedzieć samemu i coś pisać. Nie mówiąc już o zmęczeniu.
Tak to już udaje nam się raz na jakiś czas zorganizować, by wyjeżdżać ciut wcześniej na przygotowywane przez nas konferencję i jeżeli odbywają się one w Zakopanem, idziemy w góry. Tym razem niestety nie pełnym zespołem, ale cóż zrobić... Ta czwórka obok to właśnie prawie cały skład działu.
Planujemy, marzymy, próbujemy się przygotować na różne sytuacje, ale i tak zwykle bywa tak, że góry nas trochę zaskoczą. Tym razem zaskoczyły sporą ilością śniegu - na większości tras w wyższych partiach nie ma czego szukać bez dobrego sprzętu (raki, czekan). Pogoda cudowna, słońce spaliło nas równo, ale trzeba było robić korektę w naszych planach. Rysy (widzicie obok jakie to podejście) odpadły. Może i dobrze, że rozsądek wziął górę, bo tego dnia jeden mężczyzna i z niezłym ekwipunkiem spadł spod samego szczytu i poleciał w dół kilkaset metrów. Obserwowanie śmigłowca, albo nerwy, czy to przypadkiem nie ludzie z naszej sali w schronisku, to naprawdę nie jest miłe odczucie.
Kto kocha Tatry, nawet bez "zaliczenia" szczytów, będzie miał frajdę, bo nawet jeżeli cofasz się w połowie drogi, doświadczenie majestatu i piękna gór, swojego wysiłku, satysfakcji, trudno porównywać z czymś innym. Do tego atmosfera starego schroniska nad Morskim Okiem, rozmowy, wygłupy, spotkania z innymi ludźmi. Coś pięknego. Zmęczenie odczuwa się mocno, ale wspomnienia są o wiele cenniejsze. Nie tylko widoki. Choćby takie poczucie, że coś co wydawało się tak odległe (po prawej), okazuje się po godzinie z kawałkiem (byłem w tej dolince na fotce z lewej), miejscem jak najbardziej "do zdobycia".
Wspomniałem o zmęczeniu... Ano niestety wspinanie się w pełnym słońcu na odsłoniętym grzbiecie do najmilszych nie należy, a ja z roku na rok widzę, że wspinam się już nie dzięki siłom i kondycji, ale raczej uporowi :) Cóż innego pozostaje. Dobrze, że chociaż grupa się nie obraża na to, że muszą czasem poczekać.
Pozostawiam Was z kilkoma fotkami, a najbliższe wieczory i weekend przeznaczę na nadrobienie ilości notek w tym miesiącu (z postanowienia nie rezygnuję - może się uda), porządki na blogu. Ta notka też pewnie zniknie, ale póki co cieszę się swoimi wspomnieniami i tym, że mogę się nimi z Wami podzielić.
Czerwiec kończę filmem dość wyjątkowym. "Rękopisy nie płoną" pewnie nie przyciągnie tłumów, nie stanie się jakimś wielkim przebojem, ale mimo tego, że nie jest to łatwe kino, jest warte zobaczenia. Mówi o wolności sumienia, wolności tworzenia, więcej niż niejeden dramat "zaangażowany". Już samo jego nakręcenie było wyrazem odwagi. Nie zobaczycie wiec tu żadnych nazwisk aktorów, nikogo z ekipy, w napisach pojawia się tylko jeden człowiek - to on firmuje film i na nim też skupiły się represje za to dzieło. Mimo, że na różnych festiwalach "Rękopisy..." były nagradzane, reżyser Mohammad Rasoulof nie mógł tam się pojawić. Władze zabrały mu paszport, dostał zakaz wykonywania zawodu i skazały go na pobyt w więzieniu. To o czym chciał opowiedzieć w swoim obrazie, sprawdza się w rzeczywistości. Iran zaprzecza jakimkolwiek prześladowaniom, ograniczeniom wolności dla twórców, temu o czym opowiada również ten film, ale swoim działaniem pokazuje, że reżyser wcale nie jest odległy od prawdy. 
