Tym razem notka mniej kulturalna, ale robię wyjątek i będzie trochę bardziej krajoznawczo. Opisów zbyt duzo nie będzie żeby nie przynudzać, ale za to wrzucam trochę fotek...
Zbliża się koniec kolejnego miesiąca, wszystko wskazuje, że mimo pewnych kłopotów z netem, wyjazdów uda sie "wyrobić" plan czyli zachować pewna regularność. Czy nie jest ona lekko szalona i czy nie przeszkadza tym, którzy tu zaglądają (od nadmiaru chyba jednak tez może zaboleć głowa) tego na 100% nie wiem. Wciąż szukam jakichś pomysłów na zmiany, ale póki sił starcza to chyba regulraność zachowam. A teraz parę zdań o filmie. Z góry zaznaczam, że nic o nim wcześniej nie wiedziałem, a zainteresował mnie po prostu tytuł... I nie żałuję obejrzenia. Niby przeciętne połączenie kina drogi i obyczajówki z morałem, ale dzięki muzyce ma to jednak fajny klimacik.
Czasem film, nawet dawno obejrzany utkwi w głowie na tyle, że nie daje spokoju. I tak trochę było z "Jeżem". Zaciekawił specyficznym klimatem, ciekawie zarysowanymi i oryginalnymi postaciami, drażnił zakończeniem... Widać trzeba o nim napisać i tyle. Kino francuskie jest specyficzne, niektórzy mówią o pewnym subtelnym humorze, nostalgii, wprowadzaniu do filmów realizmu magicznego... Od czasów "Amelii" te klimaty zrobiły się bardzo modne. No i te niepowtarzalne kamieniczki...
No to coś zupełnie z innej bajki. Za horrorami nie przepadam, ale może dlatego, że potem (jeżeli dobry horror) mnie nosi z jakiegoś niepokoju. Ale już dawno tak sie nie działo - i nie tylko dlatego, że unikam tego gatunku co po prostu niespecjalnie mnie kręcą kolejne wersje tego samego, bez żadnego nastroju, tajemnicy tylko z hektolitrami krwi (jak nie Piła to inne podobne)... A przecież można inaczej. Już pare lat temu pokazało to kilku zapaleńców kręcąc Blair Witch Project, teraz w bardzo podobny sposób zauroczyli publikę ci co zainwestowali w projekt Orena Peliego. Cholera za kilkanaście tysięcy dolarów nakręcić coś co kosi w kinach setki milionów - piękna rzecz. Szkoda, że często tacy geniusze potem już tylko odcinają kolejne kupony od popularności. Taki już widać urok fabryki snów - za miast na oryginalność trzeba stawiać na dojenie widza dopóki chce płacić za oglądanie wciąż tego samego.
Dziś późnym wieczorem powrót z 3 dniowej eskapady w okolice Sandomierza (może jutro coś napiszę) więc tylko krótka notka o filmie, który obejrzany jeszcze przed wyjazdem. Po raz kolejny "materiału" do notki dostarczył kanał Wojna i Pokój - dość regularnie odświeżający klasykę. Bo ten film spokojnie można by wrzucić do tego rodzaju. Rzecz o wojnie, ale dość nietypowa, kameralna, a można nawet by dodać, że dość mistyczna. Kiedy dziś sporo osób kręci nosem na kino radzieckie, że to propaganda, kłamstwa itd. powinno im się pokazywać tego typu rzeczy, bo mają one w sobie naprawdę dużo magii. Może trochę brakowało tam odważnych, by łamać różne granice, trendy i tabu - to jednak wykorzystując nauki dawnych mistrzów, wykorzystując dostępną pule tematów udało sie stworzyć rzeczy uniwersalne (choć może i ciężko się dziś to ogląda gdy ktoś jest od małego karmiony zupełnie innym kinem - szybkim, prostszym, podomykanym od a do z bo inaczej widz by nie zrozumiał). Tu mamy pewnego rodzaju moralitet, ale tak poprowadzony, że mimo jasnego podziału ról, to jak w teatrze dotyka się pewnego rodzaju tajemnicy bohaterstwa, zdrady, przemiany, cierpienia. Poprzez zdjęcia i aktorstwo te przeżycia aż krzyczą z ekranu.
Sięgnąłem po lekturę zachęcony pomysłem na nowy klub dyskusyjny (zaczyna się jutro) i muszę przyznać, że wybór interesujący choć pewnie dyskusji wielkiej nie będzie, bo wrażenia pewnie wszyscy będą mieli podobne. Kluczem do do tego zbioru opowiadań są relacje polsko-niemieckie i historia obu narodów, wciąż przecinające się losy pojedynczych osób. Pogranicze, jego mieszkańcy, ich nadzieje, lęki, wzajemne stosunki. 12 opowiadań - część historycznych, część bliższych naszym czasom (choć to lata 90-te). I to co ciekawe Włodzimierz Nowak (kolejny dziennikarz GW - normalnie kuźnia reportażu) opowiada najczęściej o losach pojedynczych osób, dociera do świadków i wysłuchuje uważnie ich wspomnień lub zwierzeń.
Prosto z kina do kompa, bo pewnie jutro na chłodno już bym napisał o tym filmie coś zupełnie innego niż dziś gdy obrazy wciąż tkwią mocno w głowie. Troszkę szalony wieczór, ale za to udało się załatwić mnóstwo spraw i obejrzeć film, którego plakaty widziałem na wiosnę w Brukseli, a od piatku trafia wreszcie do naszych kin. Ciekaw jestem tylko jaką będzie miał dystrybucję. A zobaczyć go na pewno warto. To kino na pewno poruszające i skłaniające do refleksji, choć przesłanie raczej nie jest specjalnie odkrywcze. Mogą troszkę drażnić pewne uproszczenia i budowanie na emocjach, ale opowiedziane jest to tak, że dajemy się wciągnąć i przymykamy oko nawet na pewien sentymentalizm, którego byśmy raczej spodziewali sie po Hollywood, a nie po filmie hiszpańskim. Z ciekawym pomysłem, dające do myślenia i do tego świetnie wyreżyserowane (aktorsko też bez zarzutów) - no czego więcej chcieć od filmu? 
Gdy oglądam filmy opowiadające o latach 80-tych czy trochę wcześniejszych ze zdumieniem odkrywam ile wtedy było przemocy, zamachów i wydarzeń, które na pewno wstrząsały światem choć pewnie na mniejszą skalę niż teraz gdy prawie na żywo wszystko widzi cały świat. Może dlatego, że nie czytywałem na bieżąco dzienników (za młody byłem) teraz czasem zdziwiony patrzę, że świat wcale nie był prostszy czy przyjaźniejszy niż obecnie. 
Do różnych miast, które doczekały się współczesnych kryminałów retro (Wrocław, Lwów, Lublin czy Warszawa) dołącza oto Poznań. Tym razem w realiach historycznych lat czterdziestych XX w. otrzymujemy pewną sprawę kryminalną do rozwiązania, ale dodatkowo debiutujący autor Piotr Bojarski zafundował nam dość ciekawe spojrzenie na alternatywne losy Rzeczpospolitej. Jest to więc rzecz z gatunku historical-fiction. Oto w latach 30-tych Polska zgodziła się zostać sojusznikiem III Rzeszy, Armia niemiecka wraz z Wojskiem Polskim pomaszerowała na wschód i po długich walkach pokonała Związek Radziecki. Rzeczpospolita od morza do morza, zwycięska i świętująca powrót swoich wojsk do kraju - czyż to nie ciekawa wizja? Dla jednych to radość i nadzieja na przyszłość, dla innych (np. dla dawnych powstańców) wciąż wyrzut sumienia i zdumienie, że można było się zbratać z dawnym wrogiem. Te nastroje są tu dobrze oddane, podobnie jak zmieniająca sie sytuacja polityczna. Bo Niemcy po zwycięstwie na wschodzie wcale nie chcą opuścić swoimi wojskami terenów Rzeczyspopolitej, wysuwane są kolejne oczekiwania załatwienia "spraw spornych", dyplomaci kursują w tę i z powrotem, a atmosfera robi sie coraz bardziej gęsta.
Kolejna lektura w ramach spotkań Klubu czytelniczego (dyskusja zaczyan się jutro, wiec kto czytał to zapraszamy) - po raz drugi jestem wdzięczny za namowę by sięgnąć po lekturę, do której pewnie sam bym nie sięgnął... Na pewno ciekawe, choć o wrażeniach za chwilę. Rotha czytywałem w czasach licealnych (m.in. słynny Kompleks Portnoya) z wypiekami na twarzy - wiadomo, że szokowanie, bunt, kontrowersje to w tym wieku coś co rozpala wyobraźnię... I potem dlugo długo nic, aż do teraz. I jakże odmienny odbiór tej twórczości. Na pewno trudno porównywać (musiałbym sięgnąć po te same powieści i nie mam żadnych notatek z tamtych czasów), ale o ile moge sobie przypomnieć jakieś wrażenia z lektur to były one zupełnie inne. Myśląc o tytule tej notki miałem ochotę zatytułować go: czy to jeszcze sztuka (literatura) czy już pornografia... Bo powieść jest pełna fragmentów, które momentami moim zdaniem już niespecjalnie znajdują usprawiedliwienie i zaczepienie nawet jeżeli weźmiemy pod uwage specyficzny język, fabułę, czy bohatera. A więc po co? Po to żeby szokować jak kiedyś np. Żuuławski sceną zjadania mózg... Takich scen i w filmie i w literaturze sporo, często twórcy powołują się na potrzebę "przesunięcia granic wrażliwości estetycznej", potrzebami wyrazistości historii, racjami sztuki, która powinna pokazywać wszystko... Ale naprawdę czasem mam wrązenie, że to to już przerost formy nad treścią i epatowanie dosłownością aż do obrzydzenia. Dla dobrego reżysera, pisarza nie jest to konieczne abyśmy poczuli to co chce nam przekazać... 
No właśnie. Sam tytuł urzeka i daje nadzieję, że będzie coś optymistycznego, lekkiego, aż człowiek zasiada z ciekawością na kanapę. Do tego jeszcze rekomendacja nagrody publiczności na festiwalu w Sundance (ooo to raczej będzie niekomercyjnie? Ale optymistycznie??? Tak czy nie?????).
Kolejna szybka notka - bo czas mi jakoś ostatnio strasznie szybko biegnie :) Tym razem do filmu zachęcił mnie jeden aktor (a może powinienem przyznać, iż nie tyle mnie co moją małżonkę? :) Czyli jakiś znany aktor - w tym wypadku Colin Firth w jednej z głównych ról i od razu człowiek spodziewa się, że będzie ciekawie (oj, ile razy już sie na tym przejechałem i wciąż na to się łapię). 
I jeszcze jedna notka filmowa - akurat dziś skończyłem oglądanie ostatniego odcinka serialu "Miłość wielkim mieście", a że to produkcja zwariowana ale bardzo jakoś pogodnie mnie nastrająca to postanowiłem o niej napisać. Niby tego typu seriali komediowych o miłości gdzie mamy różnych bohaterów i ich perypetie jest sporo, ale jakoś dawno nie oglądałem nic tego typu, a ten mi bardzo podpasował. Postacie to nie tylko osoby samotne poszukujące partnera, ale też pary małżeńskie, które na nowo odkrywają czasem ogień i szaleństwo w swoim związku. Ach no jest też dość komiczna para homoseksualistów (to ja w tym związku jestem kobietą!) - wszyscy w jakis sposób są ze sobą powiązani - są przyjaciółmi, sąsiadami, spotykają sie przypadkowo, ale każda historyjka (a każdy odcinek to cztery tego typu miniaturki) jakoś wiąże ze sobą poszczególne postacie.
I mnie dopadł szał na chwalenie się róznymi zakupowymi stosikami... dotąd próbowałem sie powstrzymywać, ale ostatnie zdobycze (m.in. promocje w Znaku) sprawiłee mi ogromną frajdę, a więc postawnowiłem sie pochwalić a co... Stosiki są nawet dwa - jedne to kniżki a drugi to płyty. A żeby notka nie była bez propozycji kulturalnych to wrzuce kilka wspominek jeszcze po Woodstocku - ot tak żeby przedłużyć letnie i optymistyczne klimaty. Notka jest więc troszkę wyjątkowa, letnia i mimo, że kolejne notki już przebierają nogami aby znaleźć się na stronie to raz na jakiś czas może być ot tak troche mniej konkretnie...
Rany, jakie czasem dziwactwa można znaleźć w TV Kultura :) Ale choćby z ludzkiej ciekawości i dla kilku scen czasem warto obejrzeć do końca. Bo nie ukrywam, że miałem ochotę wyłączyć - to chyba nie był mój dzień na tego typu produkcje :) Reżyserka Miranda July zafundowała nam cały szereg dość dziwnych bohaterów i kazała im wyprawiać bardzo dziwne rzeczy bynajmniej nie tłumacząc nam po co mają to robić... Zaczyna się od sceny (chyba mogę zdradzić?) gdy żona Richarda każe mu się wyprowadzać (chce separacji), a on zamiast cokolwiek powiedzieć wychodzi przed dom i podpala sobie rękę... Potem równie dziwacznych scen jest sporo. W skrócie: dość ekscentryczna i niespełniona artystka Christina (zajmuje się głównie sztuką video) podkochuje się w Richardzie i stara się zwrócić na siebie uwagę (skarpetki na uszach), on sam pomieszkuje w jakiejś klitce wraz z synami, z którymi ma niestety niewielki kontakt (a oni siedzą głównie na seks-czatach)... Christina i Richard niby sa w centrum tej fabuły, ale do tego mamy postacie niby drugoplanowe, ale zajmujące tu swoimi historiami całkiem sporo miejsca - wypalona i samotna kuratorka w muzeum sztuki nowoczesnej, kolega z pracy, który świntuszy z dwoma nastolatkami z sąsiedztwa, a gdy one przychodzą do niego nagle panikuje, para starszych ludzi. Każdy na swój sposób tak naprawdę sam, zagubiony, szukający ciepła i miłości na przeróżne czasem dość dziwaczne sposoby...
Ten filmik mimo, że dostał Oscara w tym roku (najlepszy nieanglojęzyczny) to pewnie gdyby nie rekomendacje koleżanki to długo jeszcze by sobie czekał na swoją kolej do obejrzenia. I kurcze bym żałował bo jeden z lepszych dramatów kilku ostatnich lat. Cholernie mocny w swojej wymowie, dający do myślenia, poruszający emocjonalnie, a wydawaloby się, że te kilka postaci nie utrzyma naszej uwagi przez cały film. 
Jeszcze przed wyjazdem udało się wypuścić do kina, a że małżonka ostatnio gustuje w komediach to trafiliśmy na mocno reklamowane "Druhny". Sporo porównań do "Kac Vegas", ale to jednak dwie prawie zupełnie inne bajki. O ile w "męskiej" historii ekscesy na kacu były motywem przewodnim to tu pojawia się trochę podobnego humoru (mało wybrednego), ale mam wrażenie, że to tylko pewna otoczka, podokoloryzowanie opowieści o przyjaźni, o tym jak przechodzić różne kryzysy w swoim życiu... A więc film obyczajowy? Komediodramat? No zgadzam się, że są zabawne sceny, ale czystą komedią bym tego nie nazwał. No i jeżeli porównujemy do Kac Vegas to jednak są spore różnice w stylu opowiadania o bohaterach i ich dylematach - tu mimo wszystko jest poważniej, głębiej, tak niby to nostalgicznie i wzruszająco, a nie jak w przypadku filmów tzw. męskich (kumplowskich) gdzie po szaleństwach jest zwykle zero refleksji, zmiany postawy, a morał zwykle jeden - szaleć tak by się nie wydało. Jeżeli porwónywać Druhny to prędzej do Leidis - bohaterki są co prawda starsze, ale gadki o życiu, facetach, problemach podobnie szczere i mimo, że czasem bawią to jest w nich trochę prawdy życiowej.
Po "Domu słońca" kolejne filmidło muzyczne produkcji rosyjskiej. Tym razem umiejscowione nawet wcześniej bo w latach 50-tych, w głębokim komunizmie.