W lepszym świecie, czyli ból, niepokój, gniew...

Ten filmik mimo, że dostał Oscara w tym roku (najlepszy nieanglojęzyczny) to pewnie gdyby nie rekomendacje koleżanki to długo jeszcze by sobie czekał na swoją kolej do obejrzenia. I kurcze bym żałował bo jeden z lepszych dramatów kilku ostatnich lat. Cholernie mocny w swojej wymowie, dający do myślenia, poruszający emocjonalnie, a wydawaloby się, że te kilka postaci nie utrzyma naszej uwagi przez cały film.
Akcja toczy się w niewielkim duńskim miasteczku gdzie splatają się losy dwóch rodzin i stykają dwa światy: dzieci i dorosłych. Christian jest nowy w szkole, po śmierci matki (którą bardzo przeżył) wrócił do Danii i zamieszkał wraz z ojcem (wcześniej dużo z nim podróżował służbowo po świecie) w domu babki. Christian bardzo zamyka się w sobie, nie okazuje na zewnątrz swych emocji, ale kipie w nim niesamowity gniew, tęksnota i żal do ojca (któremu zarzuca, że nie opiekował się chorą na raka matką). W szkole Christian zaprzyjaźnia się z Eliasem (który również doświadcza trudnych emocji - jego rodzice chcą sie rozstać) i postanawia pomóc mu broniąc go przed bandą szkolnych prześladowców. Dochodzi do aktu przemocy...
Mamy więc dwóch nastolatków i ich rodziców. Ojciec Christiana za wszelką cenę próbuje odzyskać kontakt ze swoim synem, ale ma też mnóstwo pracy na głowie - napotykając na chłód, odrzucenie, a potem gniew chłopaka powoli poddaje się i traci nadzieję, że uda im się odzyskać do siebie zaufanie i porozumienie.
Ojciec Eliasa wciąż podróżuje - dużo czasu spędza w Afryce, gdzie pracuje w polowym szpitalu pomagając tubylcom. Jego żona powoli ma dość tego, że wciąż jest sama, wypomina mężowi zdradę z przeszłości, nie wierzy już, że może być między nimi dobrze. Każde z nich żyje trochę we własnym świecie - ma swoje problemy i  bardzo pragnie by mieć przy sobie kogoś kto by ich rozumiał, dzielił z nimi emocje.
Może dlatego chłopcy tak mocno się ze sobą związują? Konflikt z bandą prześladowców w szkole zbliża ich do siebie, rodzi pierwsze wspólne tajemnice, do których rodzice nie mają dostępu. Dorośli w tym filmie są bardziej osamotnieni, pogubieni, próbują stanowić dla swoich dzieci wzór do naśladowania, przekazać im jakieś wartości i sposoby na życie, ale sami (i dzieci to czują) są bezradni wobec różnych trudności życiowych.
Pewną myślą przewodnią jaka lączy różne wydarzenia oraz bohaterów filmu jest ich podejście do przemocy. Co robić gdy ktoś nas krzywdzi? Oddać i cieszyć się zemstą, dać nauczkę czy przyjąć postawę „zło dobrem zwyciężaj”? Kto tak nparawdę jest "zwycięzcą" w takich sytuacjach - tak jak widzą to chłopcy ten kto uderzy mocniej czy jak próbuje przekazać im m.in. ojciec Eliasa ten kto jest silny wewnętrznie i nie ulega emocjom, nie nakręca spirali przemocy? Co ciekawe film nie daje gotowych odpowiedzi, pokazuje różne dylematy i postawy, wątpliwości - nawet unikając przemocy możesz doświadczyć poczucia porażki - co zrobić gdy na stół operacyjny trafia morderca, który prosi o ratowanie życia, a ty masz świadomość, że będzie mordowal dalej? Czy zemsta daje ukojenie? Co rozumiemy przez "szukanie sprawiedliwości"?
W chłodnych wydawalo by się postaciach, aż kipi od emocji i tylko czekamy ze świadomością, że prędzej czy później doprowadzi to do jakiegoś wybuchu. Finał jaki proponuje nam reżyserka Susanne Bier dla niektórych widzów pewnie będzie rozczarowujący, jednak za cały film - ogromne brawa. Niby obserwujemy życie prywatne i problemy tylko kilku osób, ale jednocześnie na ich przykładzie otrzymujemy pewien uniwersalny traktat o moralności i etyce - równie dobrze można go oglądać w byłej Jugosławii, Czeczenii, czy w każdym innym zakątku świata.
Kawał dobrego, mądrego, psychologicznego kina. Czy zasłużył na nagrodę nie wiem - gdy obejrzę wszystkie nominowane (np. reklamowane tu przez Marcina Pogorzelisko) to będę mógł coś powiedzieć więcej. Ale na obejrzenie zasługuje na pewno!
Film do obejrzenia na platformie iplex.pl

trailer