Mildred Pierce, czyli lata 20-te, lata 30-te

No i wczoraj zakończyliśmy wraz z żoną oglądanie tego miniserialu. Odczucia? Ja prawdę mówiąc dość mieszane. Wciągnęła nas ta historia - niewiele jest zresztą ostatnio produkcji tego typu - nie komedia, nie sensacja i akcja, ale uczciwa, żywa historia, ciekawe postacie, ludzkie emocje... Obyczajowych seriali jak na lekarstwo. Tu na dodatek fajnie oddany klimat lat 20 i 30-tych, niezła scenografia, stroje - jednym słowem drobiazgi o jakie HBO potrafi zadbać.

Gwiazdką tego serialu miała być Kate Winslet i tu trochę zawód. Nawet nie mam pretensji do samej aktorki - to raczej kwestia scenariusza, że postać głównej bohaterki jest strasznie rozlazła, zmienna i mało autentyczna. Raz potrafi świetnie poradzić sobie z trudną sytuacją, innym razem jest bezradna jak dziecko, raz jest silna i walczy o swoje, innym razem inni manipulują ją jak marionetką. Sam nie wiem czy można by było zagrać to inaczej, lepiej - parę scen gdy pozwolono jej na pokazanie wybuchu emocji pokazała do potrafi - dlatego raczej winą obciążam nie aktorkę, a twórców tego dzieła.

I tak można by ciągnąć plusy i minusy tego serialu. Na plus na pewno sama historia. Oto kobieta doprowadzona do krańca wytrzymałości przez zdrady męża wyrzuca go z domu. Wychowując dwie córki i pragnąć zapewnić im wszystko zaczyna mysleć o pracy. W czasach kryzysu to niełatwe - być służącą to dla niej poniżenie, wreszcie przełyka dumę i zatrudnia się jako kelnerka. Powoli uczy się fachu, potem dogaduje się z szefem, że zacznie piec dla niego też ciasta. Za czasem zaczyna myśleć o własnej wymarzonej restauracji. Od kopciuszka do kobiety sukcesu. Trzymamy za nią kciuki, cieszymy się z jej sukcesów, choć patrząc na drugą warstwę filmy ja wciąż miałem obawy czy ten sukces oparty na kredytach i "zaufanych" pomocnikach nie jest pewną bańką mydlaną.

Ta druga warstwa to jej życie prywatne, a tu dużo sie dzieje. Z mężem utrzymuje przyjacielskie stosunki, ale też nie pozwala aby jej życie było puste - gdy potrzebuje meskiego oparcia nie zawacha się nawiązać romansu z jego najbliższym przyjacielem, dość obleśnym typem, który jednak może się przydać. Potem przydarza się romans, który ją samą zaskakuje - daje mu się porwać zdumiona, że to przydarza się jej gdy myślała, że już nic takiego życie jej nie zaoferuje. Nawet gdy straci młodszą córkę i będzie się winić, że w tym czasie była na wypadzie nad morze, nie skłoni jej do tego by swego kochanka porzucić. Nie porzuci go nawet wtedy gdy role się odwrócą - gdy to ona będzie miała pieniądze, a on będzie niedny jak mysz kościelna... No i jeszcze bohaterka jako matka - denerwująca do granic możliwości, kochająca, ale nie stawiająca żadnych granic, rozpieszczająca i niestety potem zbierająca tego owoce (już dawno nie miałem tak wielu negatywnych emocji do jakiejś postaci w filmie jak do jej rozkapryszonej córeczki).   

W warstwie pierwszej - mocna kobieta (dopiero potem okazuje się, że tu też była zagubiona), w drugiej - wciąż angażująca się w jakieś toksyczne związki emocjonalne. Czy to zamierzone - pokazanie takich prób stawania na własne nogi, budowania jakiegoś kawałka życia bez wpływu innych, z błędami, z upadkami, ale wiecznie wstając i idąc dalej do przodu? Trochę to denerwuje (no bo człowiek chętnie od razu by kopnął kochasia w d...) i nie przekonuje, bo te fale i wahania następują zbyt blisko siebie.

Ale i tak - rozważając plusy i minusy - bardzo ciekawy serial i ciekawa historia. Na pewno postać przełamująca stereotypowe myślenie o roli kobiet i ich zachowaniu w tamtym okresie. Mildred jest raczej bezpruderyjna (choć wierna tradycjnym wartościom), przebojowa (choć tej pewności siebie długo się uczy), ale to co najbardziej mi się podobało - nigdy się nie poddaje. Realizuje swoje marzenia, a nawet gdy wszystko się wydaje walić przyjmuje to ze spokojem, po prostu uznając to za kolejny etap, punkt wyjściowy do jakiejś zmiany. Oto sposób na szczęście :) 

trailer